0392

Cosulich zajął miejsce u góry stołu. Doradcy angielscy, z których Robb został też wyznaczony do Komisji, mieli przyjechać dopiero wieczorem.

Augusto Cosulich, otwierając posiedzenie, zwrócił się do nas z zapytaniem, czy byśmy się nie zgodzili na odbycie prób z obciążeniem statku mniejszym niż przewidziane w specyfikacji o ton 150 tłumacząc, że trudno mu bardzo dostać odpowiedni balast. Inżynier Bagniewski zaoponował, zajmując stanowisko nieprzejednane, na co Augusto Cosulich, zdenerwowany ostatnimi dniami, gdy był bardzo przepracowany, wybuchnął i doszło do wymiany zdań, po której nastąpiła konsternacja. Na mój wniosek przerwaliśmy posiedzenie. Ponieważ podczas wymiany zdań Augusto Cosulich wyraził się, że może z nami rozmawiać dalej po przybyciu członka Komisji Anglika, przeto prezes Bagniewski oświadczył, że Anglik nie będzie w Komisji.

Należy tu wytłumaczyć, że nieraz podczas przyjazdów komisji dozorującej budowę wypadało rozstrzygać sprawy, które były niedostatecznie jasno ujęte w specyfikacji. Nieraz inżynier Bagniewski był w położeniu przykrym, będąc zmuszony żądać wykonania jakiejś pracy, gdy tymczasem stocznia gotowa była ją wykonać, lecz za dodatkową opłatą. Takich drobnych szczegółów było bardzo dużo i trzeba przyznać, że inżynier Bagniewski zdołał dużo uzyskać, ale też Augusto Cosulich dużo zrobił, ażeby w osobie inżyniera Bagniewskiego zadowolić Departament Morski, a zatem rząd polski. W danym wypadku inżynier Bagniewski miał zupełną słuszność z punktu widzenia fachowego. Augusto Cosulich, który w ręku swoim trzymał wodze całej wykonywanej na statku pracy i który sam jest kapitanem z zawodu, wiedział, jak droga jest każda chwila i jak niemożliwą zwłoka w pracy, toteż nie wytrzymał i uniósł się.

Było około południa. Wszyscy byliśmy głodni i zwykle jadaliśmy śniadanie w hotelu stoczni. Tym razem pożegnaliśmy się zimno z Cosulichem, wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy do Triestu, gdzie w hotelu „Savoy” mieszkali panowie Bagniewski i Petersen. Niezwłocznie odbyła się narada, na której postanowiliśmy jednogłośnie solidaryzować się ze stanowiskiem zajętym przez inżyniera Bagniewskiego i wysłać do Zarządu do Warszawy depeszę, stawiając warunek, że dalsza nasza praca będzie możliwa dopiero, gdy Cosulich formalnie

386