0 |
15 |
115 |
20 |
14] |
150 |
17 |
150 |
10 |
13 |
130 |
42 |
0 |
11 |
24 |
120 |
25 |
110 |
0 |
18 |
Z tej nacierzy bierzemy pierwszy wiersz i trzeci i badamy który obiekt należy zwiedzić z której bazy (kryterium jest tutaj najmniejszy kilornetraż)
r©@ns 20 ©
130 42 (o) (m 24 J
Rozwiązanie z dwiema bazami {1,3} „kosztuje”:
K “ Ot- 15+04* 11 + 14 = 40 (Podane na grafie ograniczenie dolne tego kosztu wynosiło 28) Jest to wartość funkcji celu w tym konkretnym przypadku.
Istotą metody jest to, ze porównujemy wartość funkcji celu w tym konkretnym przypadku z ograniczeniem dolnym kosztów na zbiorach rozwiązań. Widać że wszystkie rozwiązania w których nic ma bazy 1 „kosztują” co najmniej 138 wobec tego dalszy podział zbiorów (bez stacji 1) na mniejsze podzbiory nie ma sensu, bo każde z tych trzech rozwiązań będzie większe od rozwiązania {1, 3}. Wobec tego zawieszamy podział gałę zi(^T) oraz gałęzi
Rozwiążemy teraz pełniejsze zadanie, to znaczy:
- uwzględniamy również długość drogi z bazy centralnej (Olsztyn) do baz pośrednich (bordowa droga)
- bez założenia, żc wybieramy dwńe bazy
Funkcja celu będzie sumą dwóch składników różnie reagującą na ilość baz. gdy liczba baz będzie rosła, to sumaryczny kilornetraż jaki trzeba przebyć, aby osiągnąć bazy wzrośnie Odległości do pokonania między bazami a zwiedzanymi miejscowościami (drogi niebieskie) zmaleją. Sedno tkwi w tym, aby trafić w minimum łącznej długości drogi.
Tworzymy macierz kilometrów' dojazdu do baz.
0
20
50
30
5