0074

wzruszeń! To lepiej dla mnie i dla tych, którym się dzieje ta sama krzywda co mnie. Nie chcę zresztą, aby te pachołki z bagnetami przy drzwiach wiedziały, jak nam w tej chwili jest. W porządku. Wzięłam już wszystko. Zdaje mi się, że możemy iść.

Na dworzec wiózł nas tzw. czarny woron, więzienne auto bez okien i światła, stłoczonych jak śledzie w beczce i wpółzgiętych. Dach budy jest tak niski, że stanąć w niej niepodobna. Mężczyźni i kobiety razem. Nastrój dobry. Nie płacze nikt. Wszyscy wierzymy, że każdy z nas wróci. Prędzej czy później - ale wróci! Na pewno!

Pamiętam brudny, zbezczeszczony ich obecnością kochany lwowski dworzec, od strony nieznanego mi wejścia, i podkasaną naszą babinę, myjącą okna. Kiedy zobaczyła konwój, bagnety i nas - zaczęła płakać.

A potem mokra śniegowa kasza z błotem pod nogami, plątanina szyn - i wagon.