170 2

dzienniki poszczególnych dzieci po zajęciach przekazywane są do ich domów. Rodzice nie tylko mogą codziennie obserwować, co robiło dziecko w naszej placówce, ale także wpisywać swoje uwagi i pytania do nauczycieli i rehabilitantów, a także, na osobnych stronach, opisywać zajęcia, jakie sami przeprowadzali w' domu. Tego typu praca przy „otwartej kurtynie”¹, w której obie strony mogą śledzić swoją pracę, może być trudna tak dla nauczycieli, jak i rodziców'. Ważne jest zwłaszcza to, żeby zespół terapeutów' nie oceniał tego, co robią i wpisują rodzice. Rodzicom jest jeszcze trudniej niż nauczycielom prowadzić dokumentację - przecież nie są specjalistami. Jeżeli poprosimy, to rodzice chętnie będą się z nami dzielić obserwacjami na temat zachowania się dziecka, na przykład: „Łukasz wczoraj był bardzo płaczliwy, proszę zwrócić na niego szczególną uwagę” lub „Kasia od trzech dni nie robiła kupy, proszę poinformować mnie, czy zrobiła ją w placówce” itp.

Pełny, systematyczny wgląd rodziców w dokumentację dziecka może rodzić wiele napięć i pretensje. Jednak na długą metę uczy obie strony prowadzenia dialogu oraz buduje wząjemne zaufanie i szacunek. Tak prowadzona dokumentacja to wyraźny znak, że dostrzegamy zasadniczą rolę rodziców w procesie terapii oraz uznajemy ich za pełnoprawnych partnerów w naszej pracy. Rodzice nie muszą mieć wglądu do tej części dokumentacji, która dotyczy na przykład zagadnień bardzo szczegółowych, oraz tej, która zawiera nasze uwagi „na brudno”, wątpliwości, problemy itp.

Od czasu do czasu warto sobie szczegółowo przeanalizować całą dokumentację. Jakże często będziemy zdumieni odkrycia mi, jakich dokonamy, przeglądąjąc nasze zapisy. Spojrzymy na własną pracę z innej perspektywy i zobaczymy naszego ucznia w zupełnie odmiennym świetle. To, czego nie jesteśmy w stanie dostrzec, realizując codzienne, żmudne ząjęcia, możemy zauw’ażyć dopiero z pewnego dystansu. Bez prowadzenia systematycznego zapisu, nie będziemy mieli na to szansy.

PODSUMOWANIE

Prawidłowe prowadzenie dokumentacji pedagogicznej może być dla nauczyciela dużą pomocą w pracy. Pozwala ono na śledzenie postępów rozwojowych ucznia, właściwą ocenę zachowań trudnych oraz planowanie pracy na przyszłość.

Wgląd rodziców w' dokumentację dziecka może zaowocować zaufaniem do terapeuty i większym zaangażowaniem w pracę z dzieckiem.

BIBLIOGRAFIA

J. Carr, Pomoc dziecku upośledzonemu, Warszawa 1984.