184 2

Ćwiczenie 11

Przed dzieckiem kładziemy ulubioną zabawkę lub jadalną nagrodę (cukierek, owoc). Dziecko nic może wziąć nagrody, póki jej nie wskaże. Należy nąjpierw samemu wskazać palcem na nagrodę, a następnie pomóc dziecku ją wziąć. Stopniowo, w miarę postępów w nauce, ograniczamy swoją pomoc. Gdy dziecko będzie już umiało wskazać dwa przedmioty, pozwólmy mu wybierać, który chce. Bardzo ważne jest to, żeby wyraźnie nagradzać dziecko, kiedy wskaże jakiś przedmiot poza zajęciami.

Ćwiczenie 12

Siadamy z dzieckiem przy stole. Machamy mu pałeczką przed oczami, następnie uderzamy nią w blat. Nie przerywąjąc wybijania rytmu, podajemy dziecku drugą pałeczkę. Zachęcamy dziecko do uderzania razem z nami. Pomagamy dziecku w ten sposób, że początkowo prowadzimy jego rękę. Później stopniowo wycofujemy swoją pomoc. Samodzielne stukanie dziecka nagradzamy. W ten sam sposób uczymy dziecko stukania w różne przedmioty i instrumenty (bębenek, cymbałki, itp.). Jeżeli dziecko samodzielnie stuka w jeden przedmiot, to możemy zmienić tę czynność przez rozpoczęcie stukania w inny przedmiot. Patrzymy, czy dziecko robi to samo. Jeżeli tego nie robi, to pomagamy mu przez przesunięcie jego ręki. Ćwiczenie należy kontynuować, aż dziecko nauczy się przemieszczania swojej ręki i stukania w różne przedmioty.

Ćwiczenie 13

Siadamy naprzeciw dziecka i nawiązujemy z nim kontakt wzrokowy. Gdy nam się to uda, mówimy: „dotknij nos”. W tym czasie dotykamy własnego nosa palcem wskazującym. Jeżeli nasz uczeń nie zareaguje, to pomagamy mu wskazać na nos. Natychmiast po tym nagradzamy dziecko, nawet wtedy, gdy mu pomogliśmy. Ćwiczymy z dzieckiem aż do skutku. Bardzo ważne jest zachowanie kontaktu wzrokowego. Nagradzamy dziecko po każdej poprawnej reakcji. Jeżeli dziecko osiągnie około 90% skuteczności w naśladowaniu, to możemy wprowadzić pokazywanie innej części ciała. Należy pojedynczo wprowadzać poszczególne części ciała, według następującej kolejności: włosy, usta, oczy, uszy.

Ćwiczenie 14

Siadamy naprzeciwko dziecka. Mówńmy głośno i wyraźnie: „Podnieś ręce”. Ważne jest to, żeby dziecko wówczas patrzyło na nas. Możemy dziecku pomagać, podnosząc jego ręce lub podpowiadąjąc w ten sposób, żc sami podniesiemy ręce. W miarę postępów w pracy, redukujemy naszą pomoc. Należy uważać, aby dziecko podnosiło ręce tylko wtedy, gdy je o to prosimy. Jeżeli dziecko podnosi ręce w niewłaściwym momencie,