196 2

Ćwiczenie 7

Siadamy naprzeciw dziecka. Bierzemy smakołyk i poruszamy nim w polu widzenia dziecka. Jeżeli dziecko zwróci na niego uwagę, to chowamy go pod filiżanką. Ważne jest to, żeby być pewnym, że dziecko obserwowało nasz ruch. Przez chwilę udajemy, że szukamy smakołyku. Okazujemy zaskoczenie, odkrywając filiżankę, i wołamy: „Popatrz!” Ćwiczenie powtarzamy z różnymi nagrodami, aż dziecko nauczy się obserwować ruch naszej ręki chowającej nagrodę, pamiętać, gdzie ją schowaliśmy, i jeżeli jest to możliwe, odwracać samodzielnie filiżankę.

Ćwiczenie 8

Przedstawię teraz ćwiczenie na dopasowywanie prostych przedmiotów. Na początek wybieramy dwie jednakowe rzeczy, na przykład łyżki. Nie należy wybierać przedmiotów o zbyt skomplikowanych cechach i kształtach. Jedną łyżkę wielokrotnie kładziemy przed dzieckiem, aż do momentu, w którym będziemy pewni, że na nią patrzy. Możemy wołać: „Patrz tutaj!” Następnie wręczamy dziecku łyżkę i mówimy: „Połóż przy tym samym”. Jeżeli dziecko nie zrozumie polecenia, to pomagamy mu wykonać właściwy ruch i nagradzamy je. Bardzo ważne jest to, żeby dziecko w czasie ćwiczenia patrzyło na łyżkę i kładło ją pod kontrolą wzroku. Prowadzimy ćwiczenie tak długo, aż dziecko dobrze się nauczy, bez podpowiedzi, umieszczać łyżkę na stole obok drugiej takiej samej łyżki.

Tylko wtedy gdy dziecko dobrze nauczy się powyższego zadania, możemy wprowadzić drugą parę przedmiotów. Bardzo ważne jest to, żeby były to przedmioty bardzo różniące się od pierwszej pary. W naszym wypadku niech to będzie czerwony klocek. Przed dzieckiem kładziemy z jednej strony łyżkę, a z drugiej klocek. Do ręki dajemy dziecku klocek i wydajemy polecenie: „Połóż przy takim samym”. Jeżeli dziecko umieści przedmiot nieprawidłowo, to nie pozwalamy mu się poprawić, mówimy „nic” i rozpoczynamy próbę od początku, udzielając w razie potrzeby pomocy. Uczenie prowadzimy tak długo, aż uczeń będzie reagował bezbłędnie. W len sam sposób możemy wprowadzać kolejno nowe przedmioty. W dalszej nauce przedmioty, jakie wykorzystujemy, mogą być do siebie coraz bardziej podobne. Możemy także zacząć posługiwać się obrazkami.

BIBLIOGRAFIA

1.    M. Borkowska (red.), ABC rehabilitacji dzieci, Warszawa 1989.

2.    M. Góralówna, B. Wołyńska, Rehabilitacja małych dzieci z wadą słuchu, Warszawa 1993.