2009 01 024327

C W vnl 4*.-n $ I. IXiłTv    W.rwwj 2iQ7

ISBN v?l-*V$M5J2*K1.' C by W r*N 20*0

14. Chemia środowiskowa koloidów i powierzchni

W przypadku zmiennie naładowanych substancji, takich jak zebrane w tabeli, gdy wartość pH otaczającego roztworu jest mniejsza niż pH_n koloidu, powierzchnia ulega protonowaniu i koloid uzyskuje dodatni wypadkowy ładunek powierzchniowy. W tym stanie jest on zdolny do elektrostatycznego przyciągania i adsorbowania ujemnie naładowanych indywiduów (anionów). W przypadku odwrotnym, gdy pH roztworu jest większe niż pHo koloidu, jego pow ierzchnia jest naładowana ujemnie i wykazuje elektrostatyczne powinowactwo do kationów. Inaczej mówiąc, im mniejsza jest wartość pH». tym bardziej jest prawdopodobne, że ładunek powierzchniowy koloidu będzie ujemny. W wielu spotykanych w środowisku przypadkach obserwowana wartość pH nie jest daleka od 7. a zdecydowana większość materiałów przedstawionych w tabeli ma ujemnie naładowane powierzchnie. W pewnych pospolitych sytuacjach na powierzchni uwodnionych tlenków żelaza i glinu powstają ładunki dodatnie. W każdym razie naładowana powierzchnia oddziałuje z jonami występującymi w otaczającym ją roztworze w ważny i interesujący sposób.

Rys. 14.6. Podwójna warstwa elektryczna. W tym przypadku powierzchnia koloidu ma wypadkowy ładunek ujemny, który przyciąga dodatnio naładowane przeciwjony do obszaru sąsiadującego z powierzchnią. Grubość warstwy jest to odległość od powierzchni, na której potencjał maicie do 1/c = 0.37

jego wartości na powierzchni