8

Przy tak ustalonym warunku długookresowej równowagi firmy, zyski ekonomiczne równają się zeru, a jednocześnie maksymalizuje ona zysk normalny (zob. pkt 9.3.2 oraz 13.2.3).

Maksymalizowanie zysku to nie to samo co realizowanie zysku i może też oznaczać minimalizowanie strat. Nie możemy przesądzać, czy firma osiąga zyski. opierając się wyłącznic na w ielkościach krańcowych. Żeby to zrobić, należałoby zbadać całkowite przychody i całkowite koszty', a także porównać przeciętny koszt całkowity z ceną.

Jak pamiętamy, w warunkach firmy wolnokonkurencyjnej całkowity przychód (utarg) jest funkcją rosnącą wprost proporcjonalnie. Koszty całkowite rosną nieliniowo - najpierw wolniej, potem szybciej. Zauważmy, że dla zerowego produktu mamy dodatnią wartość kosztu (rys. 9.5); jest to koszt stały, niezależny od wielkości produktu.

Rys. 9.5. Wyznaczanie największego zysku przedsiębiorstwa wolnokonkurcncyjncgo

Różnica między utargiem całkowitym a kosztem całkowitym jest zyskiem. Na wykresie w-ielkości produkcji, dla jakich koszty' całkowite zrównują się z utargami całkowitymi, można nazwać „punktami przełamania” (punkt A,, C,). Zysk jest mierzony jako pionowa odległość między' krzywymi utargu całkowitego i kosztu całkowitego. Zysk będzie naj większy tam, gdzie różnica między U_c i K_c będzie największa (odcinek B_{ i B_z). Zysk będzie „dodatni” dla wielkości produkcji od A do C.

Przedstaw graficznie pozycję równowagi przedsiębiorstwa wolnokonku-    .

rencyjnego.    •