Nowy 2

a - pełnych, b ~ otworowych, c - ramowo-słupowych, d - komorowych, e - ukształtowanie głowicy filara

ŁE LE C

U L_J

o

Rys. 3.84. Formy konstrukcyjne podpór

Podpory wiaduktów i estakad o przeciętnych wysokościach 5 + 7 m mają bogatą formę konstrukcyjną (rys. 3.87), na którą istotny wpływ mają kryteria estetyczne, bowiem te podpory oglądane są najczęściej z bliska. Ważne są proporcje wymiarowe, czytelność przekazywania sił z przęseł na fundament, podkreślanie funkcji obiektu jako elementu drogi itp. Należy unikać dużej liczby słupów na szerokości podpory, eksponowania łożysk, czy stosowania belek oczepowych. Dla częstych rozwiązań podpór tarczowych stosuje się stałą szerokość przekroju, zbieżność w kierunku fundamentu czy zbieżność w kierunku przęsła (korzystną ze statycznego punktu widzenia). W wiaduktach o przęsłach montowanych z prefabrykatów w stosowanych powszechnie rozwiązaniach stosuje się podpory ramowe czy słupowe z belką oczepową, która zakłóca linię komunikacyjną i jest zbędnym architektonicznie elementem pomiędzy przęsłem a fundamentem. Na rysunku 3.88 podano przykłady zmniejszenia ekspresji oczepu łącznie z całkowitą jego eliminacją w elewacji.

131