Photo0002

Rys. 3.1. Zasada działania wirowej pompy krętnej

1 — łopatka; 2 — tarcza wirnika; 3 — wal; 4 — zbiornik; 5 — rurociąg ssawny

wych —[ciecz^przepływa przez wnętrze pompy równomiernym, ciągłym strumieniem. Istotną cechą pomp tego typu jest .stałe połączenie przestrzeni ssawnej pompy z jej przestrzenią tłoczną,/ zarówno w czasie postoju pompy, jak i podczas pracy. Brak tu również zaworów ssawnych i tłocznych.

Inną ważną cechą pomp wirowych jest zależność największego możliwego do osiągnięcia w danej pompie ciśnienia wyłącznie od prędkości obrotowej wirnika, w przeciwieństwie do pomp wyporowych, gdzie maksymalne ciśnienie wytwarzane przez pompę jest teoretycznie nieograniczone. W praktyce sprowadza się ono do kwestii wytrzymałości kadłuba i innych elementów konstrukcyjnych pompy oraz do mocy silnika napędowego (por. p. 1.2).

Wypływająca spomiędzy łopatek ciecz dostaje się do dyfuzora w kształcie spirali o zwiększającym się przekroju (zwiększający się wzdłuż obwodu przepływ cieczy napływającej z przestrzeni międzyłopatkowych), a następnie do króćca tłocznego pompy (rys. 3.1).

Ze względu na kierunek przepływu cieczy przez pompę oraz ze względu na ukształtowanie powierzchni prądu, rozróżnia się następujące rodzaje pomp wirowych:

—    odśrodkowe o promieniowym kierunku przepływu cieczy, gdzie powierzchnia prądu jest pierścieniem kołowym, prostopadłym do osi wirnika (rys. 3.2a),

—    helikoidalne o ukośnym (promieniowo-osiowym) kierunku przepływu i powierzchni • prądu w postaci rozchylającej się powierzchni heliko-idalnej o osi symetrii współśrodkowej z osią wirnika pompy (rys. 3.2b),

104