Photo0002

3

A

Rys. 7.25. Schemat rotacyjnej sprężarki łopatkowej

1 — kadiub sprężarki z kanałami wody chłodzącej; 2 — bęben (wirnik); 3 — łopatka robocza

\

Po wprowadzeniu wirnika sprężarki w ruch obrotowy, łopatki wysuwają się ze swych szczelin w wirniku pod wpływem działającej siły odśrodkowej. Swobodne krańce łopatek ślizgają się po wewnętrznej gładzi kadłuba 1. Ponieważ wirnik osadzony jest mimośrodowo w stosunku do kadłuba, łopatki wykonują podczas obrotu ruch posuwisto-zwrotny względem swych szczelin, a wielkość skoku łopatki wynosi

s= R — r = 2e    [7.6]

Na skutek mimośrodowego osadzenia wirnika 2 w stosunku do wewnętrznej gładzi kadłuba 1, między wirnikiem i kadłubem powstaje przestrzeń o przekroju sierpowym. Jest ona podzielona łopatkami roboczymi na szereg komór o zmieniającej się w czasie obrotu objętości (na rys. 7.25 dla uproszczenia przedstawiono jedynie czterokomorową sprężarkę łopatkową).

Objętość komory zwiększa się do momentu, kiedy dwie sąsiednie ograniczające komorę łopatki znajdą się w jednakowej odległości od linii dzielącej przestrzeń sierpową na połowę (oś A—A na rys. 7.25). Jeżeli łopatki nie są ustawione promieniowo, jak to ma miejsce w rzeczywistych sprężarkach łopatkowych (por. rys. 7.26 i 7.28) powyższe określenie należy uważać za przybliżone. W tym momencie powinien zakończyć się proces ssania, który następował wskutek zwiększenia się komory międzyłopatkowej i rozpocząć proces stopniowego sprężania czynnika wskutek zmniejszenia objętości komory. Proces ten trwa tak długo, dopóki komora nie zostanie połączona z kanałem wylotowym powietrza. Jak więc z tego wynika, stopień sprężania sprężarki łopatkowej jest zależny od umieszczenia kanału wylotowego sprężanego czynnika w stosunku do obwodu wewnętrznej części kadłuba.

268