img039

90 S. Priekutaltnlkl o komittttifl tlitbwtf

ił COS |<;+ ~J = 990 cos 75° «= 256 A

ń cos    +990cos 135° = -700 A

Wyniki obliczeń ilustruje rys. 3.41.

Rys. 3.41. Ilustracja obliczeń do przykładu 3.1

W dotychczasowych rozważaniach nie przyjęto żadnych założeń có do lokalizacji analizowanego przedziału przebiegów napięciowych sieci zasilającej. Wynika więc stąd, że otrzymane wyniki są słuszne także i wtedy, gdy przekształtnik jest sterowany fazowo. Opóźnienie wysterowania zaworów o kąt a względem punktu

Rys. 3.42. Wpływ sterowania fazowego na przebieg prądu liniowego: a) przebiegi napięć sieci trójfazową], b) przebieg prądu liniowego; c) przebieg napięcia wyprostowanego komutacji naturalnej powoduje, że krzywe przebiegów prądowych i ich harmonicznych podstawowych przesuwają się również o kąt a (rys. 3.42).

Jeżeli przekształtnik jest złożony z k układów elementarnych, to przebieg prądu liniowego można wyznaczyć dwoma sposobami.

Sposób pierwszy został omówiony powyżej. Należy tylko uwzględniać,

że q_s = kq, ę_s = t_x.

Drugi sposób opiera się na zasadzie superpozycji prądów chwilowych układów elementarnych. Ten sposób jest bardzo wygodny, ponieważ na ogół znane są przebiegi prądów liniowych układów elementarnych. Ilustruje to rys. 3.43 W przypadku przekształtnika dwunastopulsowego, złożonego z dwóch układów sześcio-pulsowych.

«

Rys. 3.43. Metoda superpozycji przy wyznaczaniu prądów liniowych w układach złożonych

Metoda superpozycji jest wygodna szczególnie wtedy, gdy optymalizuje sif układ przekształtnika w odniesieniu do widma częstotliwości w przebiegu prądu liniowego. Na rysunku 3.44 podano przykładowo przebiegi prądów chwilowych liniowych dwóch układów trójpulsowych (£_t = 0; £₂ = tc/3), przebieg prądu wypadkowego (£ = 30°) oraz widma częstotliwości tych przebiegów.