QScan070720135941

typowych objawów, obserwuje się zmic/ny ubytek wagi, mimo zwiększonego apetytu i przyjmowania dużych ilości pożywienia, (iwałtownie dochodzić ino/e do powikłań w postaci kwasicy ketonowej. Narastająca kwasica doprowadza czę sto do śpiączki cukrzycowej. Niekiedy, dopiero po jej wystąpieniu, rozpoznaje się u młodego człowieka cukrzycę.

Cukrzyca wieku starszego, typu B, rozwija się wolniej. Jej przebieg nie jest tak gwałtowny, a objawy narastają dłużej. Oprócz typowych objawów cukrzycowych, u pacjentów występuje duża senność, zmęczenie. Stwierdza się też nadwagę lub otyłość. Skóra chorych jest szorstka i sucha, z widocznymi przeczosami. Liczne są również zmiany skórne o charakterze czyraków.

W przebiegu cukrzycy, niezależnie od jej rodzaju i sposobu leczenia, może dochodzić do powikłań. Wczesne powikłania, najbardziej niebezpieczne i stwa rzające zagrożenie życia, to stany niedocukrzenia lub przecukrzenia. Określa się je jako hiper- i hipoglikemię. Późne powikłania to zmiany naczyniowe w różnych narządach. Są to zaburzenia o charakterze nefropatii, polineuropatii, retinopalii.

I ,cc/,cnie cukrzycy obejmuje działania: farmakologiczne, dietetyczne, kinezyterapię i właściwy tryb życia

Sylwetka psychofizyczna pacjenta z cukrzycą

Ze względu na rodzaje cukrzycy oraz powikłania o różnym nasileniu, sylwetki psychofizyczne pacjentów z tą samą jednostką chorobową mogą znacznie różnić się między sobą. Pacjentem chorym na cukrzycę może być osoba młoda, w pełni sprawna fizycznie, samodzielna, poruszająca się bez problemów. Może też chorym na cukrzycę być człowiek starszy, niesprawny, ze znacznym deficytem sa-moopieki, unieruchomiony w łóżku. Stan świadomości i zdolności percepcyjne u pacjentów też mogą być skrajnie różne. Znajomość różnic w obrazie klinicznym choroby jest niezbędna pielęgniarce. Pozwala właściwie zaplanować opiekę nad hospitalizowanymi z powodu cukrzycy.

Sylwetka psychofizyczna pacjenta z cukrzycą typu A

Pacjent z tym rodzajem cukrzycy to najczęściej dziecko lub osoba młoda. Masa jego ciała jest często zmniejszona. Zaobserwować można wyraźne wychudzenie. Ubytek wagi (co potwierdza wywiad) następował w sposób gwałtowny. Jeśli hospitalizacja nie nastąpiła z powodu śpiączki, pacjent jest przytomny, sprawny i samodzielny. Obserwuje się jednak znaczne osłabienie i utratę sił. Jego skóra jest blada, często pokryta zimnym, lepkim potem. Widoczne są na niej zadrapania lub zmiany ropne. Niekiedy stwierdza się bielactwo. Może też występować w obrębie dłoni nadmierna sztywność stawów palców i ich lekki przykurcz. Zauważalne są cechy odwodnienia organizmu. Charakterystyczny jest świąd skóry, 1/3 pacjentów skarży się na tę dolegliwość. Chory jest drażliwy, wybuchowy, opryskliwy. Mywa też nadmiernie pobudzony.

Problemy pacjenta to najczęściej nadmierne łaknienie, nadmierne pragnienie, z

którym wiąże się uczucie wysuszenia śluzówek i suchość jamy ustnej. Szczególnie uciążliwe jest częste oddawanie moczu w dużych ilościach. Osoby chore skarżą się także na duże zmęczenie i bóle mięśniowe. Jeśli przed hospitalizacją cukrzyca nie była jes/cze stwierdzona, to z chwilą jej rozpoznania pojawiają się problemy związane z występowaniem choroby przewlekłej. Są to najczęściej: lęk przed postępem choroby, jej nieuleczalnością, uzależnienie od przyjmowania leków, obawa o możliwości pełnienia ról społecznych (urodzenie dziecka, praca zawodowa). Dla większości chorych problemem jest również konieczność stałego przyjmowania leków, stosowania określonej diety, jak również zaakceptowanie uciążliwości codziennych rygorów. Dużym utrudnieniem, jak twierdzi wielu chorych, jest także konieczność ciągłego monitorowania stanu swojego organizmu. Do typowych problemów pacjenta chorego na cukrzycę dołączają się problemy wynikające z faktu hospitalizacji.

Cukrzyca typu A szybko doprowadzać może do niebezpiecznego powikłania, jakim jest kwasica ketonowa. U pacjentów mogą występować wymioty, bóle brzucha, niechęć do jedzenia, duża utrata sił, zaburzenia świadomości. Pacjent jest wówczas w ciężkim stanie. Może być on niezorientowany co do miejsca, w którym się znajduje i sytuacji. Jego wypowiedzi często są nielogiczne lub chaotyczne. Procesy myślowe przebiegają powoli. Daje się zauważyć duże zmęczenie i senność. Podczas poruszania zaobserwować można zaburzenia równowagi. Kontakt z pacjentem jest utrudniony lub wręcz niemożliwy do nawiązania. Od momentu wystąpienia kwasicy ketonowej skóra chorego jest sucha, szorstka, a tkanka podskórna wykazuje cechy odwodnienia. Oczy są zapadnięte. Jeśli kontakt jest jeszcze zachowany, to chory zgłasza zaburzenia widzenia (widzenie „przez mgłę”), silne pragnienie. Występuje wyraźna niechęć dojedzenia, która jest związana z nudnościami, bólami brzucha lub wymiotami. Stwierdza się je u 60-80% pacjentów. Zapadanie w śpiączkę jest stosunkowo wolne. Początkowo, gdy chory zapada w sen, stwierdza się osłabienie odruchów fizjologicznych, jednak zachowana jest reakcja na ból. W głębokiej śpiączce następuje zniesienie reakcji na ból i zniesienie odruchów fizjologicznych.

Pomiary podstawowych parametrów sygnalizują szybki oddech z wyczuwalnym zapachem acetonu z ust. Tętno jest szybkie i słabo wypełnione, ciśnienie nieco obniżone. W badaniach stwierdza się wysoki poziom cukru we krwi - 300-600 mg% lub więcej, cukromocz, acetonurię. Zmniejszeniu ulega zasób zasad. Pacjenci wymagają leczenia insuliną oraz prowadzenia ciągłej kontroli stężenia glukozy oraz stopnia nasilenia kwasicy.

Sylwetka psychofizyczna pacjenta z cukrzycą typu B

Pacjenci trafiający do szpitala z powodu cukrzycy insulinoniezależnej to lu dzie starsi. Najczęściej, osoby po 40 lub 50 roku życia. Większość kobiet z tym rodzajem cukrzycy jest w okresie pomenopauzalnym. Przeważają ludzie otyli lub