stolarstwo7

40

rieyel). Środkowy jest ruchomy, i łączy kawałek przedni cęgów, czyli opór śruby z kawałkiem tylnym, za który śruba cęgi ciągnie, tworząc z niemi i ze ścianą przednią skrzynki rodzaj ramy, dwa drugie zaś są niewzruszenie u blatu warsztatowego umocowane.

C<igi przednie, b, są prostszego składu. Kawałek drzewa grubości blatu warsztatowego, przymocowany jest do tegoż silnie żelazncmi śrubami za pośrednictwem klocka b, który go utrzymuje w pewnej odległości od blatu. Śruba drewniana, opatrzona ruchomą przetyczką przez głowę, ma swą macice czyli mutrę w powyższym kawałku drzewa, i za pokręceniem ciśnie na 1 do l*/ł cali grubą na kant stojącą deseczkę c (n. zanyenbrelt), suwającą się jednym swym końcem w gnieździe wyrobionćm w klocku,

0    lśtórym na początku była mowa, zbliża ją stosownie do woli ku blatowi, i tym sposobem drzewo, które mamy umocować, ściska. Cęgi te służą do umocowania deski lub bała pionowo, gdy je w kierunku grubości przerżnąć chcemy, lub do umocowania deski na kant, dłuższćj niż blat warsztatu, która zatem pomiędzy żc-

lazami zmicścićby się nie mogła. W tym osta-2.    tnim przypadku jeden koniec deski śrubuje

się w cęgach przednich, drugi zaś opiera się na stosownej podstawce, nazywanej pachołkiem (n. knecht,, fr. sercante), fig. 2. Jestto słupek 2‘/a do 3 stóp wysoki, 2 do 3 cali w kwadrat mający a, osadzony w ciężkiej krzyżowćj podstawie b. Na tym słupku zawieszone jest na karbach d, siodełko c, wyżej lub niżćj, stosownie do potrzeby, na lctórem opiera się deska.

Cęgi przednie powyższym sposobem urządzone, mają następujące niedogodności:

1.    Nic można w nich utrzymać silnie dłuższego nieco do porznięcia na grubość przeznaczonego drzewna.

2.    Obejmują sztuki tylko niewielkiej grubości.

3. Nie dozwalają prowadzić piły w kierunku pionowym.

Dla usunięcia tych niedogodności, inżynier Minasowicz w ulepszonym AYarsztacie przez siebie zbudowanym, wprowadził w użycie cęgi przednie, urządzone w sposób w dawniejszych warsztatach używany, za pomocą których osiągnął większą łatwość w umocowaniu kawałków drzewa, nawet do 1' * stopy grubych,

1    usunął przeszkody przy prowadzeniu piły pionowćm, w cęgach przednich obecnie używanych zachodzące.

Cęgi przednie dawniejsze, które mają, swe przymioty i wady, zedstawia lig. 3. Sztuka i przymocowaną jest dwiema silne-mi żelaznemi śrubami do blatu A, i ma w sobie macice dla śrub e ij. W blacie J, wzdłuż całej jego szerokości, zrobione są dwa półwalcowc zagłębienia, w których spoczywają śruby 2 stopy długości mające, i z góry są zakryte. Dziury na .śruby w ruchomym kawałku h są nieco owalne, aby kawałkowi temu można nadać ukośne położenie, przez co nawet kliuowąte sztuki drzewa umocować się dają. Śruba e ma na sobie wręb, w który zachodzi klin z dołu zabity; śruba zaś/przechodzi wolno przez ruchomy kawałek A, czego przyczynę łatwo pojąć. Ruchoma deseczka h musi przy m dość daleko po za śrubę./ wystawać, aby przy większej powierzchni, z większą siłą przyciskała drzewo, które nm być umocowane.

l’i

Fig. 3.

Niektóre przedmioty drobne nie dają się dość dokładnie obrobić na samym warsztacie, szczególniej gdy potrzeba przyrżnąć je lub przyheblować pod pewnym danym kątem. W tym celu używają się różnego rodzaju wspornice, czyli tak nazwane sztoslady (n. siosslade), których urządzenie jest rozmaite, a mianowicie: a) Wspornica prostokątna czyli winkdszioslada (n. loinkelstoss-fig. 4, służy do przyheblowania drzewa pod kątem prostym.

Jestto gruba de-^I(i2- ⁴-    ska, z twardego

drzewa gładko wyrobiona, mająca na jednym ze swych końców jak najdokładniej pod kątem prostym przymocowani

wyskakującą część c. Wszystkie kąty w tern prostem narzędziu, muszą być jak najdokładniej proste czyli winklowe.

Fig.

fi

b) Wspornica uciosowa y.gierun-j kowa (n. gekrung-J siosslade), do przyheblowania kawałków drze w a H pod kątem 45" służącą , któreto na-