skanuj0055 (5)

3. Metody badań geografii turyzmu 59

Wśród współczynników podanych przez wspomnianych autorów na uwagę zasługują jeszcze wskaźniki charakteryzujące zagospodarowanie turystyczne:

(1)    wskaźnik rozwoju bazy noclegowej:

_liczba turystów

liczba miejsc noclegowych

(2)    wskaźnik rozwoju bazy gastronomicznej:

liczba turystów + liczba ludności miejscowej liczba miejsc konsumpcyjnych

Wskaźnikiem pozwalającym określić stopień rozwoju funkcji turystycznej jest również współczynnik lokalizacji:

wl, = £

Ld

gdzie: 7} - odsetek miejsc noclegowych (lub liczba turystów, liczba zatrudnionych w usługach turystycznych itp.) w jednostce przestrzennej „i” w stosunku do wielkości zjawiska na całym badanym obszarze; Li - wielkość danego zjawiska na całym badanym obszarze.

Z kolei L.E. Hudman i J.A. Davis [1994] zaproponowali, również nawiązujący do idei współczynnika lokalizacji, wskaźnik PTGI (ang. population-adjusted travel generation index) mający postać:

PTGI =

Nę/Nw

Pc/Pw

gdzie: Nc - liczba turystów wyjeżdżających z kraju; Nw - liczba turystów wyjeżdżających na świecie; Pc - liczba ludności kraju; Pw - liczba ludności na świecie.

Obok przedstawionych wyżej współczynników lokalizacji, w analizach rozmieszczenia zasobów i walorów turystycznych, jak również urządzeń składających się na zagospodarowanie turystyczne często wykorzystuje się metodę najbliższego sąsiada (ang. nearest neighbourhood method), której jedna z wersji (metoda Clar-ka-Evansa) ma postać:

gdzie: d₀ - średnia odległość obserwowana; d_e - średnia odległość oczekiwana; z kolei:

de =

gdzie: g - rzeczywista gęstość obiektów na danym obszarze.