skanuj0057 (4)

3. Metody badań geografii turyzmu 61

„mocnych stron” i „słabych stron” można rozumieć aktualne uwarunkowania danego zjawiska, podczas gdy „szanse” i „zagrożenia” mogą się odnosić do sytuacji, jakie mogą wystąpić dopiero w przyszłości.

Dane otrzymane w trakcie badania zjawisk turystycznych mogą być prezentowane zgodnie z takimi samymi zasadami, jak informacje uzyskiwane podczas badań prowadzonych w ramach innych dyscyplin geograficznych. Oznacza to, że mogą one być przedstawiane w formie tabel, wykresów i map.

Jednym z głównych sposobów prezentacji informacji turystycznych jest forma kartograficzna. Zdaniem W. Kaprowskiego [1973, 46] mapa turystyczna powinna wykazywać następujące cechy:

•    dawać dostateczną orientację w terenie,

•    dawać informację o urządzeniach turystycznych,

•    podkreślać walory krajobrazowe terenu.

Podstawowym zadaniem mapy turystycznej powinno być umożliwienie dobrej orientacji w terenie, dlatego najczęściej są one opracowywane na podkładzie map topograficznych lub przeglądowo-topograficznych.

Wśród map turystycznych ten sam autor wyróżnia mapy:

•    do turystyki pieszej,

•    do turystyki wodnej,

•    mapy szlaków wodnych,

•    mapy narciarskie,

•    do turystyki samochodowej.

Ponadto w ostatnich latach coraz większą popularnością cieszą się mapy służące do uprawiania turystyki wysokogórskiej i trampingu (ang. trekking), jak również mapy do turystyki lotniczej.

Mapy turystyczne powinny się wyróżniać przede wszystkim: sposobem gene-ralizacji (rysunek powinien umożliwiać dobrą orientację w terenie), rodzajem pisma (krojem czcionki, barwą, rozmieszczeniem, np. dla obiektów o szczególnym znaczeniu powinno używać się pisma barwnego), rozplanowaniem legendy, kartonów i treści pozaramkowej (wolne przestrzenie na przedniej oraz tylnej stronie mapy powinny być wykorzystane do umieszczenia elementów uzupełniających lub ożywiających, np. indeksy, opisy, zdjęcia lub reklamy obiektów turystycznych), oprawą estetyczną, a także silniejszą ekspozycją elementów szczególnie akcentowanych (np. zasobów i walorów turystycznych, urządzeń turystycznych).

Ważnym zagadnieniem w kartografii turystycznej jest właściwy dobór znaków [Pearce, Black 1984]. Według D. Markowskiej [1973, 70-71] znaki na mapach turystycznych można podzielić na trzy główne grupy:

•    znaki przedstawiające walory krajoznawcze,

•    znaki obrazujące zagospodarowanie turystyczne,

•    inne znaki.

W pierwszej grupie można wyróżnić znaki przedstawiające elementy przyrodnicze (przyrody ożywionej i nieożywionej) oraz dotyczące elementów history-