Img00106

110

2.54. Weźmy dwa kawałki materiału przewodzącego, w postaci na przykład odcinków prętów (rys. 2.54-1), z tym, że jeden z nich jest jednolity, a drugi w połowie przecięty. Aby uzyskać przez nie przepływ prądu o tej samej wartości / należy do ich końców przyłożyć różne napięcia: U_a i U_b. Okaże się, że U_h > U_a, co oznacza, że rezystancja przewodnika a jest mniejsza od rezystancji przewodnika b, R_a< R_b, przy czym różnicę stanowi tzw. rezystancja zestyku R_k w miejscu przecięcia pręta.

110

a)    b)

Rys. 2.54-1. Ilustracja do pojęcia rezystancji styku R_k: a) pręt jednolity, b) pręt przecięty

Na rezystancję zestyku składają się

R_t=R,*R_p    (254-1)

gdzie: R_n jest rezystancją wywołaną warstwami nalotowymi na powierzchni styku (tlenki, siarczki itd.), a R_p — rezystancją wywołaną nierównomiernościami powierzchni stykowych, a więc zmniejszeniem rzeczywistego przekroju przewodnika dla przepływającego prądu. Jest to tzw. rezystancja przewężenia, zależna w dużym stopniu od dokładności obróbki powierzchni stykowych, ale również od siły docisku F obu kawałków pręta.

2.55. Warstwy nalotowe tworzą się na powierzchniach styków w czasie, gdy te są rozłączone. Intensywność ich powstawania zależy od materiału zestyku, agresywności środowiska i ich temperatury. Wpływ powstałej warstwy na rezystancję zestyku może być różny, w zależności od rodzaju powstałych na powierzchni związków.

Tworzeniu się warstw nalotowych można zapobiegać przez nałożenie metalicznych powłok ochronnych, a niekiedy odpowiedniego smaru.