img222

itą, dotyczącą np. narzędzi pracy wybranych zawodów, nazw, barw, kształtów roślin, zwierząt, pojęć matematycznych itp.

Druga sprawa, dotycząca zasady systematyczności, to uporządkowanie materiału rzeczowego, który jest treścią zabaw. W porządkowaniu materiału uwzględnić należy stopniowanie trudności. Dotyczy to szczególnie tych zabaw, których celem jest utrwalanie pojęć liczbowych.

Zasada następna to znajomość przez dzieci materiału rzeczowego, będącego treścią zabaw dydaktycznych. Spotyka się bowiem błędne stanowisko, że dzieci mogą uczyć się i zdobywać zupełnie nowe wiadomości poprzez zabawy dydaktyczne. W zagadce np. odgadnąć można znaną rzecz, przypomnieć sobie jej nazwę, dzięki podanym w niej cechom właściwym danej rzeczy. Wykonać działanie matematyczne, występujące w zabawie, można tylko w zakresie przyswojonych- pojęć liczbowych. Wybrać spośród wielu różnych narzędzia pracy potrzebne dla danego zawodu może dziecko wówczas, gdy ma wiadomości z tego zakresu. I tak można by mnożyć przykłady uzasadniające konieczność stosowania zasady znajomości przez dzieci materiału rzeczowego w zabawach i grach dydaktycznych.

Ostatnia z wymienionych zasad to atrakcyjność zabawy. Zabawa i gra dydaktyczna powinny mieć, obok elementów nauczania, cechy przyjemnej zabawy, w której występuje radość, oczekiwanie. Atrakcyjność zabaw można osiągnąć przez wprowadzenie estetycznych pomocy oraz stosowanie odpowiedniej formy zapowiedzi: krótkiej, zrozumiałej, a jednocześnie zagadkowej, nieco tajemniczej.

Stopień trudności odnosimy do liczby i jakości stawianych dzieciom zadań. Młodszym dajemy jedno, dwa zadania konkretne, nieskomplikowane, np. na dany znak, gdy pokaże się im kurczątko, dzieci, które są kurczątkami, wołają, U-ti-ti, jeśli zaś kurę — dzieci będące kurami wołają ko, ko, ko. Dla dzieci starszych zwiększamy liczbę i jakość zadań, gdyż łatwe zabawy są dla nich nudne i nie spełniają swej roli. W zabawie np. w samochody i garaże zadania mogą dotyczyć rozpoznania barwy i kształtu jednocześnie.

Przygotowując zabawę dydaktyczną trzeba ustalić następujące elementy: cel zabawy, pomoce konieczne do jej przeprowadzenia, liczbę dzieci, czas i miejsce zabawy, reguły, sposób wprowadzenia i przebieg.

Obok dostarczenia dzieciom przeżyć związanych z zabawą, głównym jej celem jest określone zadanie umysłowe, połączone często z działalnością manualną.

Twórczy stosunek do zabaw dydaktycznych może rozwinąć u każdej nauczycielki przedszkola dużą pomysłowość w ich opracowywaniu. Mogą być do tego celu wykorzystane niemal wszystkie po-26    moce i zabawki, w które przedszkole jest wyposażone.