img936

c-d. tabeli 3

Unikanie rozbudowanych zdań pojedynczych	Wysoka ich frekwencja w wielu odmianach gatunkowo-stylistycznych oraz w języku naukowym i urzędowym
Brak rozbudowanych grup nominalnych z przymiotnikami, rzeczownikami i przysłówkami w funkcji atrybu-tywnej
Werbalny charakter składni	Nominalny charakter składni
Występowanie swoistych form orzeczeń: 1) onomatopeicznych (np, ru, laps), 2) kompoeycjonalnych (np. stuku-paku), 3) zaimkowych (np. ten-tego)
Występowanie podwójnych podmiotów i dopełnień
Brak imiesłowowych struktur składniowych (zwłaszcza z imiesłowami przysłówkowymi)	Znaczna ich frekwencja
Wysoka częstotliwość równoważników zdań, oznajmień i wykrzyk-ndeń
	Częste występowanie tzw. zawiadomień (np. w nagłówkach prasowych, tytułach)
Występowanie samodzielnych równoważników zdania, bez formy pre-dykatywnej (np. No wiesz, ale żeby aż tak i w tym stylu, cholera)
Wielka liczba wypowiedzeń eliptycznych, zwłaszcza elips motywujących się konsytuacją	Przeważnie elipsy kontekstowe
Ograniczenie konstrukcji analitycznych (przewaga syntetycznych)
Zróżnicowanie i bogactwo wypowiedzeń modalnych, performatywnych
Bogactwo elementów fatycznych j
Ubóstwo wskaźników zespolenia i na-wiązania	Duży repertuar leksykalny tych funk-torów
Polisemantyczność spójników, np. spójnika jak I

52