IMG43 (4)

RODZAJE OPORÓW KOŃCOWYCH - END FEEL

Każdy terapeuta powinien umieć ocenić prawidłowe czucie końcowe (end feel), tj. czucie przy biernym, maksymalnym ruchu w stawie. Wyróżniamy prawidłowe i nieprawidłowe czucie końcowe.

Prawidłowe czucie końcowe (fizjologiczny opór końcowy) może być określone jako miękkie, średnie i twarde.

•    SOFT - miękkie, bliskość tkanek miękkich lub ich rozciągnięcie, np. w przypadku zgięcia w stawie kolanowym przy prawidłowo napiętych mięśniach,

•    FIRM - średnie, występuje przy rozciągnięciu torebki stawowej i więzadeł, np. w ruchu rot&ęfi wewnętrznej kości ramieniowej lub udowej,

•    HARD - twarde, występuje przy zetknięciu się dwóch elementów kostnych, np. w ruchu wyprostnym w stawie łokciowym.

Wyróżniamy różnego rodzaju patologiczne czucie końcowe. Przykładowo:

•    LESS-ELASTIC - mało elastyczny, odnosi się do zbiiznowacialej lub skróconej tkanki łącznej,

•    MORĘ ELASTIC - bardziej elastyczne, odnosi się do zwiększonego napięcia mięśniowego, skróconych mięśni,

•    SPRINGLY BŁOCK - sprężynujący blok, występuje podczas wewnętrznego rozregulowania w stawie, charakteryzuje się widocznym i odczuwalnym odbiciem podczas ruchu, związanym z istnieniem rozerwanych łąkotek,

•    EMPTY - pusty, pacjent odczuwa ostry ból, wywołany takimi schorzeniami jak zapalenie torebki stawowej, pozastawowy ropień, nowotwór, które ograniczają ruchomość w stawę. Terapeuta nie odczuwa jednak fizycznego ograniczenia mchu.

•    PREMATTJRE - przedwczesny, pojawia się przed fizjologicznym końcem ruch w stawę, np. w rzs lub w zapaleniu kostnoH^awowym lub’ w wyniku "istniema"]prżykurcżir 'więzadeł ~i~ torebki stawowej,

•    EJCTENDED - pojawia się po uzyskaniu prawidłowego, końcowego zakresu mchu w patologii niestabilności stawowej lub hipermobilności.

TECHNIKI TERAPEUTYCZNE METODY POIZOMETRYCZNEJ RELAKSACJI MIĘŚNI

Celem wszystkich technik terapeutycznych w metodzie poizomebycznej relaksacji mięśni jest zniesienie ograniczenia ruchomości w danym stawie, wywołanego, przykurczem mięśniowym. Wyróżniamy trzy techniki w powyższej metodzie, różniące się stopniem (sposobem) zaangażowania pacjenta podczas ćwiczeń, określane jako „pacjent bierny”, „oporując/* oraz „oporujący i współpracujący z terapeutą”

1.    Pacjent bierny - technikę tą stosujemy w leczeniu poważniejszych patologu. Celem jest doprowadzenie do trwałego rozciągnięcia mięśni Pacjent rozluźnia się, następnie terapeuta w/conuje ruch w kierunku ograniczenia, następnie utrzymuj e tą pozycję tak długo jak jest to możliwe ( 2 min, i więcej) w celu uzyskania rozciągnięcia mięśni.

2.    Pacjent oporujący - delikatna technika, w której terapeuta stosuje umiarkowaną siłę, aby wykonać maksymalny zakres zuchu stawie w kierunku ograniczenia. Skrócone struktury

2