Laboratorium materiałoznawstwa8

96

4.2.3» Wykonanie szlifu

Wykonanie szlifu wymaga następująoyoh operacji:

1)    wyrównanie odpowiedniej powierzchni i szlifowanie zgrubne,

2)    szlifowanie gładkie,

3)    polerowanie.

4.2.3•'I • Obróbka szlifu zgrubna

Powierzohnię próbki, na której ma być wykonany szlif, wyrównuje się i nadaje się jej płaskość na obrabiarkach lub ręoznie pilnikiem.^Wadą obróbki, powstałą przy skrawaniu, Jest zgniatanie przypowierzchniowej warstwy obrabianego materiału, co oozywiście zniekształoa strukturę tej warstwy. Warstwa odkształcona po obróbce skrawaniem musi być usunięta, aby móc obserwować właściwą strukturę badanego materiału. Wyjątek stanowi tu szlifowanie, pod-ozas którego zostaje zgnieciona tylko bardzo cienka warstewka, gdyż liozne ostrza twardych ziarn tarczy ściernej zbierają bardzo cienkie wióry 1 w tych warunkach nie powstają duże jednostkowe naciski na materiał obrabiany. Dlatego powierzchnie piłowane lub obrabiane meohanlcznie w inny sposób, zawsze szlifuje się zgrubnie oelem zdjęcia zgniecionej warstwy.

Podczas szlifowania wydziela się szybko duża ilość ciepła, dlatego trzeba pamiętać o intensywnym chłodzeniu.

4.2.3.2. Szlifowanie na papieraoh ściernych

} Dokładne szlifowanie w celu otrzymania gładkiej powierzchni wykonuje się na papierach śoiernyoh umieszczonych na tarozaoh napędzanych mechanioznle o osi obrotu poziomej lub pionowej albo ręcznie na papierach ułożonych na płytach szklanychl Zaletą szlifowania meohanioznego jest możliwość szybkiego wykonania szlifu, lecz wadą jest łatwość zagrzania prćbki, ktćrą ozęsto trzeba chłodzić przez zanurzenie w wodzie. Niedogodności tej unika się przez szlifowanie ręczne, jednak trjta ono dłużej. Stosuje się również szlifowanie na mokro na papierach sioiar-nych wodoodpornych.

1 Szlifowanie zgrubne przeprowadza się na papierach ściernych zwykłych, a szlifowanie gł«d,kie na papierach ściernych odmulonych.] Szlifowanie zaczyna się od papierów o największej ziarnistości. Następnie szlifuje się próbkę na papierach o coraz mniejszej ziarnistości (od numeru 100 do numeru 800). Na jednym papierze szlifuje się próbkę tylko w jednym kierunku do chwili, aż znikną rysy o innych kierunkach.

Należy koniecznie pamiętać, że między szlifowaniem na różnych papierach trzeba próbkę i ręce dokładnie umyć w bieżącej wodzie, aby nie przenieść grubszych ziarn na papier o mniejszej ziarnistości, gdyż w przeciwnym razie powstaną na szlifie rysy, które będą trudne lub ozęsto niemożliwe do usunięcia bez powracania do uprzednio wykonanych czynnośoi, a papier zwykle trzeba uznać za zniszczony, bo trudno jest go oczyścić.

Kierunek szlifowania powinien być prostopadły do kierunku rys powstałych na poprzednim papierze. W czasie szlifowania nie należy mocno przyciskać próbki do papieru, aby jej w ten sposób nie zagrzać i nie wyrywać ziarn ściernych, które mogłyby powodować powstanie trudnych do usunięcia głębszych rys. Próbki z powierzohnią szlifu kwadratową szlifuje się w kierunku przekątnych, co ułatwia uniknięcie owalizacji powierzchni.

Zwykle podczas szlifowania na papierach i polerowania mechanicznego próbki są przytrzymywane ręcznie, lecz mogą być też przytrzymane i dociskane do tarczy przy pomocy odpowiednich uchwytów. W czasie szlifowania należy starać się o utrzymanie płasKości powierzchni,, co uzy-