272
pochodne oksiranu. Inny sposób tworzenia nazw wykorzystuje przedrostek epoksy- z liczbami wskazującymi miejsce przyłączenia tlenu do związku macierzystego. Spotyka się też nazwy zwyczajowe, w których oksiran i jego proste pochodne są nazywane jako tlenki alkenów. Pochodne oksiranu są potocznie nazywane epoksydami.
CHy-CH, CH,CH “CH,
\ V 2 3 \ / 2
oksiran
(tlenek etylenu)
mefylooksiran 1,2-epoksycykloheksan 1,2-epoksypropan (tlenek cykloheksenu)
Reaktywność pierścienia oksiran owego
Z powodu naprężeń charakterystycznych dla trójczłonowych pierścieni, oksi-rany wykazują dużą reaktywność wiązania C-O. W łatwo przebiegających reakcjach z nukleofilami następuje otwarcie pierścienia:
CH2-CH2 + Nu-H -- cą-cHj
0 nukleofil Nu OH
Produktami reakcji są glikole, fhiorowcoalkohole. aminoalkohole i inne pochodne alkoholi o budowie zależnej od zastosowanego nukleofila. Jako przykłady, nie wykorzystujące wszystkich możliwości, mogą posłużyć następujące reakcje tlenku etylenu, najprostszego oksiranu:
(Mj-CH, + gg -- CHj-CHj
0 OH OH
glikol etylenowy
CĄ-Olj + ROH-- ROCHjCHjOH
jednoalkilowy eter
glikolu etylenowego
L 2-aminoetanoI
O
+ HC1
CICHjCHjOH
2-chloroelanol
Nukleofilami służącymi do reakcji z oksiranami są też związki magnezoorga-niczne. Z tlenku etylenu powstają wtedy alkohole zawierające łańcuch przedłużony o dwa atomy węgla:
H+, H20
RCH2CH2OMgX -—'
RC^CHpH
Podobnie jak z tlenkiem etylenu, nukleo file reagują z pochodnymi oksiranu. Zasadnicza reakcja, czyli otwarcie pierścienia, pozostaje wtedy taka sama, ale pojawia się problem regioselektywności, czyli miejsca wprowadzenia nukleo-fila. Problem ten ilustruje przykład metylooksiraniL gdzie możliwe są dwa kierunki otwarcia pierścienia:
CHjCH-CH* + NuH —
V
Kierunek reakcji może być kontrolowany przez odpowiedni dobór warunków: w środowisku zasadowym nukleo fil reaguje z bardziej odsłoniętym a w kwaśnym z bardziej zatłoczonym atomem węgla. Jest to jeden z interesujących szczegółów, w jakie obfituje chemia oksiranów. Musimy je niestety pominąć.