Obraz4 (2)

324 LOSY PASIERBÓW

—    Przez strapienie wielkie. Cóż ty sobie myślisz? Tyle czasu we wspólnym trudzie przeżywszy i stracić naraz. Drogi ty mój!

—    Serduńko moje! — podniósł jej rękę i ucałował nabożnie.

W dalszym toku odbytej w drodze do wozu rozmowy Domka powiadomiła krótko męża o zdradzieckim przyjacielu, który przywiózł był jej ubranie jego, a on ją o istnieniu i dobrodziejstwach Towarzystwa Polskiego w Berisso.

—    Jak to się stało, że my tyle czasu przeżywszy nie mogliśmy się dowiedzieć że ono jest.

—    Ja tak samo się dziwię. I to nie dalej jak pięć kwartałów od Puente Roma.

Pozostawiony na grobli siwek ściągnął wóz w szuwary i popasał się w najlepsze.

—    Ty widzisz? — zwróciła Domka uwagę na brak mostu.

—    Toż tak twój opiekun obwarował się przed takimi jak ja gośćmi. Dlatego wóz pozostawiłem.

Zabrali się do montowania mostu. Zygmunt wyciągał z szuwarów posłanie, ona mościła. Podczas układania ostatnich brewien zjawił się Petrucci z obu parobczakami. Gospodarz miał dubeltówkę, a chłopcy drągi.

—    Stać! — huknął pod adresem Zygmunta, zdejmując strzelbę.

—    Panie Petrucci! — zawołała Domka.

To mój mąż!... Z kampy powrócił, żywy powrócił!

Włoch wziął broń jak do strzału, mierząc w Dubowika.

—    Ty jakim prawem?! — zaryczał.

Domka podjęła lament:

—    Co pan chce robić! Na miłość boską!... Panie Petrucci!... Bój się Boga! Drogi panie!

—    Nie bój się, on nie strzeli rzekł Zygmunt.

—    Kto ci zezwolił wejść na moją quintę?/ — krzyczał, trzymając broń do strzału.

—    Wspólnik twój, Szmujło Pustoćwlet.