1) motywy podejmowania uczenia się przez ludzi dorosłych uwarunkowane są odczuciem, że ich zachowanie nie jest zgodne z oczekiwaniami innych albo znacznie utrudnia poprawne funkcjonowanie i relacje z ludźmi,
2) impulsem do podejmowania nauki są ważne doświadczenia życiowe, a zdobyła wiedza najczęściej jest weryfikowana w praktyce i utrwalana, jeżeli znajduje zastosowanie w życiu codziennym lub zawodowym,
3) wybór metody uczenia się jest uwarunkowany wcześniejszymi pozytywnymi osiągnięciami przy jej wykorzystaniu,
4) zmiana postawy i zachowania wymaga zindywidualizowanego dostosowania metod wychowania (np. modelowania, identyfikacji) i długotrwałego ich stosowania; zmiana zachowania nie powstaje tylko w wyniku dostarczania informacji,
5) przy wszelkich oddziaływaniach wychowawczych i dydaktycznych niezbędna jest aktywna postawa i współpraca samego zainteresowanego.
13.7
Wybór form i metod pracy z pacjentem zależy od ustalonego celu ogólnego i celów szczegółowych, wieku osoby, z którą pracujemy (etapu rozwoju intelektualnego, sprawności psychoruchowej uwarunkowanej wiekiem), miejsca planowanych spotkań i czasu, jakim dysponujemy. Możliwości wyboru form i metod przedstawiono w tab. 13.6 (patrz Cicchaniewicz 2004, s. 241, Ciechanicwicz, 2000, s. 235).
W pracy z pacjentem za najbardziej skuteczną uważa się metodę wyjaśniania, pokazu i ćwiczeń. Przekazywanie nowych treści i kształtowanie umiejętności powinno być zawsze poprzedzone sprawdzeniem zakresu już posiadanej wiedzy i umiejętności. Takiej oceny można dokonać, przeprowadzając wywiad z pacjentem lub test sprawdzający (patrz przykład Tatoń, 2000, s. 303).
Najbardziej pożądany w procesie przy gotowania pacjenta do samoopieki jest model współuczestniczenia pacjenta (Gordon, 1999), który zakłada wspólne (opiekuna i pacjenta) podejmowanie decyzji dotyczących wszystkich aspektów opieki, od etapu oceniania zapotrzebowania na opiekę do oceny osiągniętych efektów. Umożliwienie ludziom decydowania o sprawach zdrowia poprawia ich samopoczucie, daje więcej wiary we własne siły i poczucie szanowania ich wartości i godności. W modelu tym zakłada się, że pacjent wraz z opiekunem przechodzi przez 6 kolejnych kroków:
1) określania głównego problemu i problemów pochodnych wraz z określeniem źródeł ich powstania,
2) poszukiwania rozwiązań każdego z problemów,
Forma organizacyjna |
Metoda oddziaływania wychowawczego |
Sposób pracy z pacjentem |
Metoda nauczania |
Metoda uczenia się |
Praca z indywidualnym pacjentem |
• Modelowanie • Metoda zada- |
Mówienie do pacjenta |
Wyjaśnianie Opis |
Poznanie |
niowa • Perswazja • Nagradzanie |
Rozmowa z pacjentem |
Pogadanka Dyskusja |
Poznanie Rozwiązywanie problemów | |
Pokazywanie sposobów wykonania |
Pokaz Inscenizacja |
Naśladownictwo Rozwiązywanie problemów | ||
Stwarzanie warunków do samodzielnego wykonywania zadania |
Ćwiczenia Algorytmiczna |
Rozwiązywanie problemów Zastosowanie golowych wzorów | ||
Dostarczanie materiałów do samokształcenia: • pakiety dydaktyczne • książki • czasopisma • przyrządy |
Motywowanie Wyjaśnianie Aktywizowanie |
Samokształcenie Rozwiązywanie problemów | ||
Praca z grupą pacjentów |
• Modelowanie • Perswazja • Metoda zada- |
Mówienie do pacjentów |
Wyjaśnianie Opis Wyktad |
Poznanie |
niowa • Nagradzanie |
Rozmowa z pacjentami |
Pogadanka Dyskusja |
Poznanie Rozwiązywanie problemów | |
Powodowanie wspólnej rozmowy między pacjentami |
Dyskusja |
Rozwiązywanie problemów | ||
Pokazywanie sposobów wykonania zadania |
Pokaz Instruktaż |
Naśladownictwo Poznanie psychomotoryczne Rozwiązywanie problemów | ||
Dostarczanie materiałów do samokształcenia |
Motywowanie Wyjaśnianie |
Samokształcenie Rozwiązywanie problemów |
3) oceniania proponowanych pracz obie strony rozwiązań każdego problemu szczegółowego i problemu głównego,
4) podjęcia decyzji w sprawie przyjęcia rozwiązania, na które zgadzają się obie strony,
5) wprowadzania rozwiązania w życie,
6) oceny skuteczności przyjętego rozwiązania.
921