s 15

oczy. „A więc Pan Bóg widział wszystko — myśli.

—    I nie lubi już mnie teraz.”

Mama powiedziała, że jeśli zrobi się coś złego, to nie można pójść do nieba.

A gdyby tak zachorował dziś w nocy? I umarł nagle, tak jak Jurek?

Jurek był jeszcze mały, ale on jest już duży. On wiedział, że to jest niedobrze zamieniać auta. A potem i kłamał także.

—    Nie musicie mi mówić, coście złego zrobili

—    mówi dalej mama. — Powiedzcie tylko po cichu Panu Bogu! A teraz złóżcie ręce! Poprosimy Pana Boga o przebaczenie:

—    Panie Boże, ty mnie kochasz. A ja dziś byłem niedobry... Proszę, proszę bardzo, przebacz mi wszystko! Jutro chcę się poprawić i być lepszym.

—    Teraz prędko wskakujcie do łóżek! A ty, Heniu, chodź, będziesz spał na tapczanie.

Gdy mama jeszcze raz przychodzi do łóżka Piotra, by go dobrze nakryć, słyszy cichy szept:

—    Mamusiu!

—    Co, Piotrze?

—    Czy Pan Bóg jeszcze się gniewa?

—    Ale dlaczego ma się gniewać?

—    Bo ja... bo ja przekręciłem auto...

—    A czyje przekręciłeś, twoje czy Heńka?

—    Moje — załkał Piotr.

—    O Piotrusiu ... to ty potem i zamieniłeś je, i kłamałeś jeszcze. To było bardzo brzydko, Piotruś, bardzo niedobrze.

—    Mamusiu, ja już więcej tego nie zrobię! Na pewno nie! Jeśli... jeśli ja teraz oddam Heńkowi dobre auto... to pójdę chyba do nieba? Powiedz, mamusiu?

—    Tak, Piotruś.

—    Oto dobre auto, oddaję je Heńkowi!

Teraz Piotr może już usnąć spokojnie. Dobry Pan Bóg, który wszystko widzi, widział też i żal Piotra. A jego Anioł Stróż cieszy się bardzo.

(wg E. Gósker)

15