SAM58

«**■"*»• w PU XXI wfclw    kietunki. fakty. ludrie. wyd^.

«**■"*»• w PU XXI wfclw    kietunki. fakty. ludrie. wyd^.

Pmitąpirme do NATO było nie tylko wyzwaniem dla instytucji radowych om sil daojnych nowych państw członkowskich. Niektóre skutki członkostwa stały się odczuwalne także dla ich społeczeństw, zarówno w wymiarze świadomości społecznej, jak i indywidualnym.

——Bmapy ■ Sfliuaai Imiiii 11 i ¹ i m jędrna

nystnie na dalszą stabilizację systemu politycznego i stosunków spo-lennych w państwach środkowoeuropejskich. Jednocześnie udział w Pakoe sprzyjał kształtowaniu się poczucia współodpowiedzialności a bezpieczeństwo całego kontynentu oraz związanego z tym poczucia poyaleŻDośd do Europy.

Mamai oa BOłU bezpieczeństwa. Sojusz, poprzez udział pastw członkowskich w zintegrowanych strukturach wojskowych i h—fcacyjnyth gremiach politycznych, zapobiega formułowaniu ich celów politycznych i strategii działania wyłącznie w kategoriach indy-witalnych om renagonaligwyi polityki bezpieczeństwa. Chroni ona również przed powrotem do prób podporządkowywania mniejszych państw przez    Jest ponadto, skuteczniej aniżeli Unia Kuto

pępka. Radl Europy i OBWE, czynnikiem przeciwdziałającym e*x+ Mgruhhcji konfliktów w swojej strefie interesów politycznych.

Jako organizacja dysponująca olbrzymim potencjałem wojskowym i nmńłnyii, a także polityczną wiarygodnością, NATO zajmuje uciególną pozycję, wnosząc ważny wkład do systemu wzajemnie uzupełniających się instytucji bezpieczeństwa. Redukuje przy tym konku* ruKję między poszczególnymi organizacjami międzynarodowym jak nmiu igumfcpftowne się ich funkcji. W szerokim ujęciu jest 'jkKgtomynakaremMżącego się systemu bezpieczeństwa euro-

IM

pejskiego, zorientowanego na zapobieganie konfliktom i ich rozwiązywane.

Pakt Północnoatlantycki, jako organizacja grupująca większość najtężej rozwiniętych demokratycznych państw świata, wywierała wpływ

na wewnętrzne procesy zachodzące w innych międzynarodowych autorach bezpieczeństwa i ich współpracę polityczną. Elementy te, oteszące się do wewnętrznej struktury sojuszniczej, jak też jej roli w stosunkach międzynarodowych, oddziaływały na sytuację polityczną «państwach członkowskich. W warunkach braku ściśle określonego zagrożenia zewnętrznego i dostrzeganej użyteczności Sojuszu jako instrumentu prewencji, zaangażowanie w jego działalność uzasadniało konieczność ponoszenia znacznych wydatków na obronność.

Zaawansowanie techniczne systemów poła walki, jak również sprzętu peryferyjnego, koniecznego dla właściwego ich wykorzystania, oraz olbrzymie koszty związane z ich zakupem, utrzymaniem i stałą modernizacją wymuszały wręcz współpracę państw w dziedzinie bezpieczeństwa. Ta z kolei sprzyjała generalnie mniejszą odczuwalnośd niezbędnych obciążeń finansowych.

NATO, poprzez swoje funkcjonalno-terytorialne rozszerzenie, w istotnym stopniu zajęło się bezpieczeństwem i stabilnością ogromnej strefy, w której leżą państwa współpracujące. Uzasadnione stało się zatem twierdzenie, że Sojusz Atlantycki, pozostając układem zborowej obrony, zaczął stopniowo zmieniać się także w system bezpieczeństwa zbiorowego, który może o wiele skuteczniej dbać o stabilność w strefie swych interesów niż ONZ czy OBWE. Zmniejszenie aę zagrożeń wynikających żart. 5 u progu XXI w. nie oznaczało oczywiście, iż państwa położone na obszarze objętym systemem wspólnej obrony osiągnęły stan absolutnego bezpieczeństwa.

^^Bk||'lllllłll lilii III IHlll'    i li li ul Im

«nafvtucionalizowana współprace w sprawach