Scan0116

Popatrzył uważnie na każde z nas osobna. - Musimy zwijać się jak w ukropie, ale może się udać.

Jak na mowę motywacyjną, czegoś w tym jednak zabrakło. W każdym razie przekaz był jasny. Zanim jednak wszyscy rozeszli się, by wykonać szczegółowe instrukcje Tonią, zdołałam wtrącić:

-    Właśnie rozmawiałam z Majorem.

Trupa zastygła w milczeniu i wiele par oczu wbiło we mnie twarde spojrzenia.

-    No i? - w końcu zapytał Tonio.

-    No i wygląda na to, że już nam odpuścił. Właściwie twierdzi, że nigdy tak naprawdę mu o nas nie chodziło. Cała ta sprawa w domu miała na celu tylko obciążyć Tonią. Nic ponad to. Bo w chwili kiedy spotkał Ferona, przekonał samego siebie, że jesteśmy niczym w porównaniu z zacisznym kącikiem w Krainie Magii, w którym będzie mógł się rządzić do woli.

Floss wzruszyła lekceważąco ramionami i powiedziała:

-    No to ma pozamiatane. Oni nigdy się na to nie zgodzą.

-    Nawet jeśli Feron się za nim wstawi? - zapytałam. - Wiem, że słyszeliście tu jego głos. Liczy na to, że przy okazji pozbędzie się również ciebie i Freda na dobre. Podejrzewam, że wtedy pozostanie jedynym pretendentem do tronu.

Floss wypuściła głośno powietrze, była wściekła. Obrzuciła nas wszystkich groźnym, bystrym spojrzeniem.

-    A niech go piekło - zaklęła spokojnie i delikatnie, co tylko przeraziło mnie bardziej, niż gdyby zaczęła wściekle krzyczeć.

232

Wyglądała już prawie na zupełnie opanowaną, kiedy odezwała się znowu:

-    Nawet jeśli Feron się za nim wstawi, nic takiego się nie wydarzy. To całe życie moich rodziców, Persjo. Nie oddadzą nikomu nawet najmniejszego kawałeczka. Nawet gdyby jakimś cudem zdecydowali, że go już nie chcą, na pewno nie postanowiliby przekazać go śmiertelnikowi!

-    Wygląda na to, że już to zrobili - odparłam. - Major twierdzi, że wszystko już ustalone. Jak tylko przegramy, a jest w stanie nam to niemal zagwarantować, zostaną mu przydzielone rządy nad ziemią Reginalda. Major jest przekonany, że szybko pozbędzie się stamtąd Reginalda, na przykład wysyłając go do naszego świata z kieszenią pełną chochlikowego pyłu. Przyznał, że to on, z pomocą Ferona, sprowadzał te wszystkie drinki i chochlikowy pył, których było u nas pełno, zanim odeszliśmy.

-    Hę... - wyartykułował, namyślając się Tonio. -To prawda? - Odetchnął głęboko, po czym dodał, jak gdyby mówił do siebie: - Myślałem, że jest zbyt leniwy. Więc czemu nie czuję się tym zaskoczony?

-    Bo to paskudny mały popapraniec? - zapytał Nicholas.

Zdumiona takim wystąpieniem uniosłam brwi i spojrzałam na Nicholasa, ale on tylko wzruszył ramieniem. Tonio mu przytaknął.

-    Prawdopodobnie tylko dlatego.

-    Oczywiście, że taki jest. Ale pomyśl tylko. Po co miałby mi kłamać? Jestem nic nieznaczącym pionkiem. Po co miałby się starać mnie oszukać? Jest tak z siebie dumny, że niemal promienieje. Twierdzi, że jak tylko pozbędzie się Reginalda, będzie mógł przemieszczać się wszędzie.

233