Scan10060 (2)

POTWIERDZENIE WŁAŚCIWEGO POŁOŻENIA RURKI

użyciem należy skontrolować źródło światła ;9rię. Należy zapewnić natychmiastową tępność części zapasowych.

dotchawicze z mankietem uszczelniają-— należy dysponować kilkoma rozmiarami, mymi do wielkości ciała pacjenta. U męż-stosuje się zwykle rurki o średnicy we-rznej 8,0 mm, a u kobiet 7,0 mm.

oraktyce u większości pacjentów stosowane są Stanach nagłych rurki o rozmiarach 6, 7 i 8 mm. ępność rurek o mniejszym świetle może być :na w przypadku pacjentów ze schorzeniami ącymi górne drogi oddechowe.

Kawka do wypełnienia mankietu uszczelniają-

tkowy sprzęt:

“czyki Magilla,

adnica — sztywna lub elastyczna (bougie), er lub bandaż do przymocowania rurki, skop do potwierdzenia właściwego położenia

ze sztywną końcówką o dużym świetle typu Yankauer) oraz zapas elastycznych cew-*w o mniejszym świetle,

dzenie do pomiaru C0₂ w wydychanym po-u lub detektor przełykowy, potwierdzające :iwe umieszczenie rurki. Detektor przełykowy bardziej wiarygodny w warunkach NZK.

EDURY WYKONYWANE PO INTUBACJI

skutecznym wprowadzeniu rurki do tchawicy fcleży ją połączyć (w razie potrzeby przez dodat-ic.vy łącznik) z urządzeniem do wentylacji, workiem samorozprężalnym i podjąć wentyla-z zastosowaniem tlenu o najwyższym dostęp-stężeniu.

kiet uszczelniający rurki wypełnia się na tyle, podczas wdechu nie dochodziło do przecieku 'ietrza.

^:eży osłuchać nadbrzusze w celu wykluczenia owadzania powietrza do żołądka. Wentylację

płuc ocenia się na podstawie ruchów klatki piersiowej i osłuchiwania płuc. Zaleca się osłuchiwa-nie po bokach klatki piersiowej (w liniach pachowych środkowych), a nie z przodu. Jeśli stwierdza się wentylację tylko prawego płuca może to znaczyć, iż rurka została wprowadzona zbyt głęboko i trafiła do prawego oskrzela głównego — należy wtedy opróżnić mankiet uszczelniający, rurkę podciągnąć o 1-2 cm, następnie wypełnić mankiet i ponownie ocenić wentylację. Właściwe położenie rurki dotchawiczej można też potwierdzić identyfikując C0₂ w powietrzu wydechowym lub stosując detektor przełykowy (patrz dalej).

•    Należy kontynuować wentylację tlenem o wysokim stężeniem.

•    Rurkę umocowuje się za pomocą bandaża lub tasiemki, plaster jest mniej skuteczny jeśli twarz pacjenta jest wilgotna.

•    Wzdłuż rurki dotchawiczej można wprowadzić rurkę ustno-gardłową, co ułatwia utrzymanie pozycji rurki i zapobiega jej przygryzieniu.

Potwierdzenie położenia rurki dotchawiczej na podstawie wydychanego C0₂ lub za pomocą detektora przełykowego powinno zmniejszyć ryzyko nierozpoznanego wprowadzenia rurki do przełyku. Żadna z tych technik nie pozwala jednak na różnicowanie wprowadzenia rurki do oskrzela głównego z jej właściwym umieszczeniem w tchawicy.

Detektor przełykowy wytwarza siłę ssącą na obwodowym końcu rurki dotchawiczej przez podciąganie tłoka dużej strzykawki, albo zgniatanie elastycznej, gumowej gruszki. Powietrze z dolnych dróg oddechowych daje się łatwo zaaspirować, gdy rurka znajduje się w tchawicy, nie zapadającej się dzięki rusztowaniu z chrząstek. Gdy rurka znajdzie się w przełyku, powietrza nie udaje się zaaspirować, ponieważ ściany przełyku się zapadają. Na wskazaniach detektora przełykowego można na ogół polegać u pacjentów z zachowanym krążeniem lub bez krążenia, ale może on być zawodny u osób chorobliwie otyłych, u kobiet w zaawansowanej ciąży, w ciężkiej astmie, albo gdy w tchawicy jest duża ilość wydzieliny. W tych stanach może dochodzić do zapadania się ścian tchawicy podczas próby aspiracji.

Detektor dwutlenku węgla pozwala mierzyć stężenie wydychanego z płuc dwutlenku węgla. Obecność dwutlenku węgla w powietrzu wydechowym po

ALS 61

Europejska Rada Resuscytacji