Scan10157 (2)

I

Rozdział 13. Zatrzymanie krążenia — postępowanie w sytuacjach szczególnych

teczne u pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na leczenie p-agonistami.

•    Siarczan magnezu w dawce 2 g (8 mmol — powolny wlew dożylny) może skutecznie rozszerzać oskrzela u pacjentów z zagrażającym życiu napadem astmy.

•    Rozważ dożylne zastosowanie salbutamolu w ciężkiej i zagrażającej życiu astmie. Salbutamol w dawce 250 pg podawany w powolnym wlewie dożylnym poprawia skuteczność leczenia pacjentów z ciężkim napadem astmy, którzy otrzymali już salbutamol

w nebulizacji. Salbutamol można podawać również w ciągłym wlewie w dawce 3-20 pg/min.

•    Podanie aminofiliny powinno się rozważać tylko w ciężkich i zagrażających życiu napadach astmy. Dawka nasycająca wynosi 5 mg/kg podana w ciągu 20-30 minut (chyba że pacjent przyjmuje przewlekle teofilinę). Dawka podtrzymująca podawana we wlewie ciągłym wynosi 500-700 pg/kg/godz. Skojarzenie tego leku z podanymi wcześniej wysokimi dawkami p₂-agonistów nasila wystąpienie efektów ubocznych w większym stopniu, niż działanie rozszerzające na oskrzela. Konieczna jest kontrola stężenia leku we krwi, aby zapobiec pojawieniu się objawów toksyczności.

•    Pacjenci z tej grupy są często odwodnieni lub mają objawy hipowolemii w takich przypadkach rozpocznij płynoterapię.

•    Badania nie udowadniają skuteczności mieszaniny helu z tlenem i ketaminy podawanej dożylnie w leczeniu astmy. Mogą być one zastosowane przez osoby mające doświadczenie w ich użyciu.

•    Wentylacja mechaniczna jest niezbędna, jeżeli wyżej opisana terapia zawodzi, a u pacjenta obserwujemy wyczerpanie lub śpiączkę. Rozważ zastosowanie nieinwazyjnej wentylacji przez maskę twarzową, aby zapobiec konieczności intubacji.

•    Zalecana częstość wentylacji (10 oddechów/minl i objętość oddechowa wystarczająca do prawidło! wego uniesienia się klatki piersiowej nie powinnJ powodować wystąpienia zjawiska pułapki powietrznej i nadmiernego rozdęcia płuc podczas wykonywania RKO.

•    Jeżeli w trakcie resuscytacji podejrzewa się naol mierne rozdęcie płuc spowodowane zjawiskiem I pułapki powietrznej, prowadzenie przez chwilę ty¹ ko uciskania klatki piersiowej i/lub okres bezde- I chu (rozłączenie rurki intubacyjnej) mogą usunąa to zjawisko. Chociaż nieliczne dowody potwierdź I ją skuteczność tej metody, raczej nie może ona I zaszkodzić w tak krytycznej sytuacji.

Rozdęcie płuc prowadzi do wzrostu impedancji klatki piersiowej. W przypadku VF rozważ użydflj wyższych energii, jeżeli pierwsze próby defibrylaj cji będą nieskuteczne.

Poszukuj odwracalnych przyczyn zatrzymania kt^ żenią (4H, 4T).

• Odma prężna może być trudna do rozpoznania w trakcie NZK. Może na to wskazywać asymetr ruchów klatki piersiowej w trakcie wentylacji, przl sunięcie tchawicy i wystąpienie rozedmy podskoi nej. W celu odbarczenia odmy prężnej należy zaT pomocą igły nakłuć ścianę klatki piersiowej, dalsze postępowanie polega na wprowadzeniu dn do jamy opłucnowej. U wentylowanych mechai nie pacjentów wykonanie torakotomii (chirurgiczne wytworzenie otworu w ścianie klatki piersio' i opłucnej) może być szybsze i bardziej efektyw ne w dekompresji klatki piersiowej (patrz część dotycząca urazów).

• Zawsze należy rozważyć możliwość wystąpienia obustronnej odmy prężnej u pacjentów z zatrzymaniem krążenia spowodowanym ostrym napadem astmy.

OPIEKA PORESUSCYTACYJNA

ZATRZYMANIE KRĄŻENIA

•    Prowadź podstawowe zabiegi resuscytacyjne zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Wentylacja może być utrudniona z powodu zwiększonych oporów w drogach oddechowych. Należy zapobiegać rozdęciu żołądka.

Postępuj zgodnie ze wytycznymi dotyczącymi opieki poresuscytacyjnej.

Optymalizuj leczenie skurczu oskrzeli.

Zastosuj kontrolowaną hiperkapnię: może nie by¹ możliwe uzyskanie prawidłowego natlenienia i wentylacji pacjenta z silnym skurczem oskrzeli. Wysiłki mające na celu uzyskanie prawidłowych I wartości gazometrii mogą nasilić uszkodzenia tkanki płucnej. Łagodna hipowentylacja zmniejsza

156 ALS

Polska Rada Resuscytacji

1

   Wcześnie zaintubuj pacjenta, istnieje duże ryzyko rozdęcia żołądka i hipowentylacji płuc podczas prowadzenia wentylacji pacjenta z ciężkim napadem astmy bez intubacji.