skanowanie0077

I wyjmę z ducha głębiny stężałą kroplę trucizny — Jak Kleopatra ją rzucę — jak perłę! w urnę

Wszechświata!

Wypełni Wszechświat — przeniknie w rdzeń serca, w żyły i w blizny

1 wtedy duch mój zatruty z Kosmosem strutym się

zbrata.

I w światy, szalone jadem mej duszy — duszy

przeklętej

Formułę zbawienia cisnę — ze strasznej wziętą

miłości!

1 w szale samozabójstwa — w pragnieniem Nirwany

wzdęte,

Bezdenne rzucę się nurty — w przeciche nurty

Nicości...

W GÓRACH

— Hej! Tutaj heeej!... rozbrzmiał wśród dzikich gór, spowitych w chmury burzy, kontraltowy głos Agni — i ziemia odpowiedziała jej kontraltem, odpowiadała dziesiątki razy śpiewnym, przepaścistym głosem swoich skalnych ścian:

Tutaj! Heeej!...

Lecz odpowiadała tylko ziemia.

Niebem ciągnęły granatowe chmury. Morze gęstej mgły płynęło morzem wierzchołków i grzbietów... Duże krople deszczu zaczęły padać — rzadkie, zmię-szane z perłami gradu, z chrzęstem sypiącego się ołowiu.

Agni, zbłąkana, ledwo miała czas schronić się pod głaz olbrzymi, który, wsparty skrajami na dwu innych, niskich i chwiejnych, tworzył jaskinię głęboką, ponurą — jamę dzikich bestyj — kołyskę małpoludów.

Po dawnych, nieznanych wędrowcach został stos gałęzi i suchych liści. Agni usiadła na nim i wsparła się o głaz.

Trwoga zbłąkania opadła ją całkowicie. Nastała w niej wielka, przedwieczna cisza... pewność, że tu zostanie — że tam... tam... w świat mrowia — mię-

153