• segregację ewakuacyjno-transportową, która określa kolejność, środek transportu, pozycję poszkodowanego w czasie ewakuacji i punkt medyczny do którego ma być prowadzona ewakuacja.
Zakres segregacji medycznej zależy od szczebla organizacyjnego i poziomu wiedzy medycznej personelu prowadzącego segregację. W związku z tym wyróżnia się segregację:
© przedlekarską - prowadzoną przez średni i niższy personel służby zdrowia, przez członków drużyn medyczno-sanitarnych obrony cywilnej i ratunkowej, e ogólnolekarską - prowadzoną przez lekarzy bez specjalizacji klinicznej (ogólnych),
© kwalifikowaną - prowadzoną w zakresie chirurgii i interny,
® specjalistyczną - prowadzoną przez lekarzy innych specjalności klinicznych.
Z punktu widzenia działań ratowniczych teren zdarzenia obejmuje trzy strefy:
© bezpośredniego zagrożenia (wyodrębniona i oznakowana przez straż pożarną),
• transportu (priorytetem jest zapewnienie kanałów transportu),
© bazowa (obszar leczenia - zaplecze logistyczne i techniczne dla prowadzonych działań. Duża liczba poszkodowanych i rannych wymaga rozmieszczenia ich w różnych szpitalach i ośrodkach specjalistycznych (należy pamiętać o jak najmniejszym obciążeniu bloku operacyjnego oraz oddziału intensywnej opieki medycznej. Ważna jest rola dyspozytora, który szybko przekazuje informacje dotyczące liczby poszkodowanych i charakteru obrażeń wojewódzkiemu koordynatorowi.
W czasie prowadzenia segregacji ofiar katastrofy oceniany jest:
© stan świadomości,
® drożność dróg oddechowych,
® wydolność układu oddechowego,
© czynność układu krążenia,
© rodzaj obrażeń,
© ewentualne skażenia.
Ofiara zdarzenia masowego powinna być zaopatrzona w protokół segregacyjny, który zawiera:
• określenie transportu (szybki - czerwony; opóźniony - żółty; wstrzymany - zielony i odwołany - czarny),
© opis obrażenia (stan zagrożenia życia wymagający natychmiastowej pomocy; wymagający pomocy bez niebezpieczeństwa pogorszenia stanu; niewielkie urazy i pacjenci ambulatoryjni; poszkodowani bez oznak życia),
24