P1010925

Stylistyka XVII

White H.. 2000. Poetyka pisarstwa historycznego, przeł, E. Romańska, A. Marciniak, M Wilczyński. Kraków.

Wilosz B., 2007, Lingwistyka tekstu-stan aktualny i perspektywy, „Poradnik Językowy” nr 7.

Wojtak M.. 2006, Styl religijny we współczesnej potszczyłnic, „Cthji” nr 5.

Stylistic Aspects of Feminist Discourse. (On ihe Meaning of Ihe Issue of Discourse in Linguistic Textology)

The author prcsents the analysis of a feminist discourse from the perspectivc of contem-poraiy stylistics. The discourse is treated, according to the M. Foucault’s concept, as a type ofcommunicative practice, institutionally and culturally conditioned. The writer em-phasizes that in the description of style, the cultural context and the place of feminist discourse in relation to other varieties of communication have to be considered. A feminist discourse is an open category that is dispersed and expansive, with numerous sub varie-ties. which decide about its dynamics and multiplicity of styles. The author difFerenliates between a womers discourse and a feminist discourse. The indicator of that difference is the attitude of the subject. In a feminist discourse the subject is deeply involved ideologi-cally. The presented description of the style includes: the selection of the expression gen-res, viewpoints of the subject, the vision of the world, various pro fil es ofa woman and fe-mininity. characteristic rangę of values (difference, openness, body, matemity, care...), their contextual valorization and the complex of metaphors. In conclusion the author States that the characteristics of a feminine discourse are not linguistic features but the sphe-re of values, ideology, attitudes and strategies of the subject.

Keywords: feminist discourse, women's discourse, ideology, \iewpoints of the subject, the vision ofthe world, attitudes and strategies ofthe subject, profiles ofa woman andfemini-nity, values: difference, openness, body, maternity, care.

ANNA MAŁECKA (Kratów)

Interpretowanie dzieł architektury w szerokim kontekście kulturowym ma długą tradycję. Od czasów Witruwiusza i jego słynnego dzieła O architekturze blag dziesięć (I w. p.n.e.) harmonijne powiązanie aspektów utylitarnych z estetycznymi uznaje się za główny wyznacznik architektury, przesądzający ojej wartości. Myśl rzymskiego architekta i inżyniera znajduje swoją kontynuację w renesansowych teoriach architektury Albertiego, Paciolego i Palladia, gdzie zasada proporcji, wyznaczająca od czasów starożytności kanon piękna, pojawia się również jako symboliczna aluzja (Eco 2005:69).

Jeżeli zgodnie z tą tradycją uznamy, że architektura przemawia do nas specyficznym, aluzyjno-symbolicznym językiem, musimy również uznać znaczenie owego języka”, jego głębokie struktury, za zagadnienie podstawowe. Sam termin „znaczenie dzieła architektury” będzie tu rozumiany jako odniesienie dzieła do pewnej sfery w stosunku do niego transcendentnej. W przypadku wielkich dzieł architektury mamy zazwyczaj do czynienia z prawdziwie symbolicznym znaczeniem, a więc z semantyczną wielowarstwowością, w której sens konkretny, jako element denotacji złożonej, komunikuje sens głębszy, metafizyczny. Tak jak i w innych dziedzinach sztuki, sukces przekazu owego znaczenia uzależniony jest od wartości artystycznych utworu, realizowanych w ramach danego stylu.

Filozoficzną koncepcję dzieła sztuki architektonicznej, dostarczającą podstaw do rozważań nad jego znaczeniem w powiązaniu ze stylem, zarysował Roman Ingarden. Dzieło architektury jest według niego bytem intencjonalnym, zaw iera zatem -jak każde dzieło sztuki - miejsca niedookreślenia, aktualizowane w przeżyciu estetycznym odbiorcy. Dzieło architektury charakteryzuje się budową dwu-

41