ZF Bień1

Źródła długoterminowych kapitałów obcych 161

Źródła długoterminowych kapitałów obcych

Długoterminowe kapitały obce uzyskiwane są z dwóch zasadniczych źródeł, tj. emisji obligacji na rynku papierów wartościowych oraz z kredytów bankowych lub innych pożyczek głównie o inwestycyjnym charakterze.

Pożyczki

obligacyjne

Obligacja jest dokumentem, w którym emitent potwierdza zaciągnięcie pożyczki w określonej wysokości i zobowiązuje się do jej zwrotu w podanym terminie oraz do zapłaty odsetek posiadaczowi takiego dokumentu, zgodnie z ustalonymi z góry zasadami. Obligacja nabywana jest przez subskrybentów, jeżeli zapewnia większe korzyści aniżeli długoterminowe lokaty bankowe. Nabywcami obligacji mogą być inwestorzy, dysponujący nie tylko długoterminowymi ale także krótkoterminowymi kapitałami, gdyż w warunkach rozwiniętego rynku papierów wartościowych istnieje możliwość wycofania lokaty przez sprzedaż obligacji innej osobie¹.

Pożyczki zaciągane dzięki emisjom obligacji mogą być w praktyce dostępne przede wszystkim dla firm cieszących się w szerszych kręgach inwestorów finasowych odpowiednią renomą i solidnością płatniczą. Dotyczy to zwłaszcza publicznej emisji obligacji, skierowanej do masowego odbiorcy.

Oprocentowanie

obligacji

Akwizycja pożyczek przy pomocy obligacji — zwłaszcza, gdy jest to publiczna emisja — umożliwia często pozyskanie znacznie większych kapitałów i na dłuższe okresy sięgające nawet 20-30 lat, aniżeli są w stanie oferować banki. Jednocześnie mimo oferowania inwestorom finansowym wyższych odsetek, niż to proponują

1

W Polsce uprawnienie do emisji obligacji przysługuje min. przedsiębiorstwom działającym w formie osób prawnych. Jednak polskie przedsiębiorstwa dopiero zaczynają wykorzystywać prywatne emisje obligacji. Należy jednak oczekiwać, że to źródło pożyczek nabierze istotnego znaczenia w przyszłości podobnie, jak to występuje w rozwiniętych gospodarczo krajach o ustabilizowanej gospodarce. Bliższe wiadomości na temat obligacji zawiera książka autora pt. „Rynek papierów wartościowych”, Warszawa 1999, Difin.