LXIV
Poczynania Herbaorta.na polu praktycznego nauczani# również nie zawsze cieszyły się uznaniem. Tak np. jego seminarium nauczycielskie w Królewcu nie było sukcesem. Powodzenie i sława przyszły dopiero po śmierci. A już prawdziwą karierę her* bartyzm zrobił po 181$ roku. 'ii
Uczniowie Herbarta jeszczeizb jego życia poczęli zdobywaj katedry uniwersyteoiMfW Niemczech,, a potem w cesarstwia rosyjskim (Dorpat)! i Austrii., JZ filozofów do herbartystó|| należeli: M, W. Drobisch (1802Ht3J896, uniwersytet w, Lipskura L. StriimpeirpSia—1899,; Dorpat, Lipsk), G. Hartensteiin?$|80fr|| —18S0, Lipsk), Otto' PKirgef |(1842—1870)r; z psychologów W. H. Vołkman® (1821—Praga), M. Lazarus (1824—1903, Berno,: Berlin),, K, Steinthal (1823-Ś-1899, Berlin); z estetyków B. Zim-mermamn (1824—1898; Wiedeń, Ołomuniec, Praga).
‘ ' Najlbar'dżt€j^ jednaką rozpowszechniła ślę w drugiej połowie XIX wieku pedagogiką herbartowska. W Niemczech najwyblt-niejszymi^As^? przedstawicielami’ byli: T. Żllfi® (1817—1882, V,:''>ena, Heidelberg), F. W. Dor-^^P^^P:a^)WW'S^^l84V--1929J Jena).
"aTaśtż^^ięl^^^c j^yMakładów kształcenia nauczycie^ jgMniawadzili Jherbarfowska ■ pedago^^, w połowie XIX wieku fl^Bonitz^mSlMlSayi^F. Exner (1802—1853). Z pedagogów, którzy, działali w^ ótochu.' herbartowskim na uniwersytetach austriackich,. zasługkfe'na wymienienie przede wszystkim Otto Wilimańn (1839—1020, Pragą). .
W" PpliLeż, wybitniejszych pisarzy pedagogicznycl^w końcu wlelm XIX do herbartystow należeli: Bole
sław t Mąjjpkpwśki, długdlśfni redaktor ezasopfsmtó „Muzeum” (Lwów), Fraffifciszdk Majchrowicz, autcja* HistońI wy chowani ity erą? Antoni Danyśs ’fjL803—1925)l Był on z pochodzenia Wielkopolaninem,. ale w młodszych swych latach; działał w by-lej Galicji. Był nauczycielem gimnazjalnym, dyrektorem gimlj nazjum VI we Lwowie, docentem Uniwersytetu Jana Kazimi^ rza» Pod koniec swego zyc^ qbjął pierwszą u nas katedrę pedagogiki w Poznaniu i wykładał na niej od 1919 do 1924 roku. Wydał dwie książki z zakresu systematycznej pedagogiki: O wy*