image46 (17)

wu, odległość chwytu od stawu może być jednak różna i zależy od siły potrzebnej do wykonania redresji. Siłę należy dawkować indywidualnie, przekraczając granicę bólu i obserwując bacznie zachowanie się chorego. W przypadku wystąpienia nagłego, silnego bólu w czasie redresji należy ją natychmiast przerwać i porozumieć się z lekarzem. Wystąpienie miejscowego odczynu zapalnego nakazuje zaniechanie redresji. Długotrwałe utrzymywanie się bólów po redresjach wymaga zmniejszenia siły używanej w czasie następnych ćwiczeń bądź skrócenia czasu ich trwania. Szczególną ostrożność należy zachować przy redresjach wykonywanych u osób młodych przed zakończeniem wzrostu kośćca.

W czasie redresji należy odciągać od siebie kości tworzące staw. Po każdorazowym wykonaniu ruchu redresującego trzeba sprowadzić kończynę do pozycji wyjściowej, w której następuje przerwa dla rozluźnienia mięśni.

Należy dążyć do pozyskania czynnej współpracy chorego w czasie wykonywania redresji. Na przykład, kiedy kinezyterapeuta rozciąga mięśnie kulszo-wo-goleniowe, chory powinien wspomagać ten ruch prostując goleń. Duże znaczenie ma wzmacnianie antagonistów mięśni przykurczonych, ponieważ wzrost ich siły pomaga wydatnie w utrwalaniu zwiększonego zakresu ruchów uzyskanego redresjami.

Redresje wykonuje kinezyterapeuta przez 20—30 minut. Nie należy dążyć do uzyskania znacznej poprawy w krótkim czasie. Poprawę uzyskuje się bowiem tylko dzięki systematycznym i długotrwałym ćwiczeniom redresującym.

W niektórych przypadkach chory może sam wykonywać redresje przez czynne napinanie mięśni działających antagonistycznie w stosunku do mięśni przykurczonych oraz wykonując ćwiczenia czynne w odpowiednio dobranych pozycjach wyjściowych (autoredresja).

Uzyskane w czasie redresji zwiększenie zakresu ruchu należy utrwalić za pomocą odpowiedniego ułożenia chorego, szyn stabilizujących, wyciągów i innych przyborów. Wyciągi mogą być używane jako przygotowanie do redresji, jako redresja, bądź też służyć do utrwalania wyników redresji.

Obciążenie należy stopniować dobierając jego wielkość w zależności od masy ciała, siły mięśni pacjenta, jego wieku i stanu ogólnego. Dla uzyskania działania redresującego wielkość obciążenia wynosi co najmniej 5 kg u dorosłych. Mniejsze obciążenia mają na celu utrwalenie wyników redresji lub uzyskanie rozluźnienia mięśni. Wyciągi i obciążenia muszą działać z przerwami, w czasie których wskazane jest wykonywanie ćwiczeń czynnych.

Przy wykonywaniu redresji w pozycji siedzącej chory siedzi na krześle z wygodnym oparciem dla tułowia, co sprzyja rozluźnieniu mięśni. Oparcie krzesła nie może być zbyt wysokie i szerokie, ponieważ utrudnia wówczas niektóre ruchy w stawie barkowym. Ćwiczenia redresujące w pozycji leżącej najwygodniej jest wykonywać na stole do ćwiczeń mającym uchwyty, a niekiedy i otwory dla zamocowania pasów stabilizujących.

Przytoczone niżej sposoby redresji przy użyciu przyborów oraz za pomocą ćwiczeń czynnych, które wykonuje chory, służą jako przykłady i nie wyczerpują wszystkich możliwości.

Przykurcz mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego

Wykonuje kinezyterapeuta.

Pw.: leżenie tyłem, głowa i szyja poza stołem, podtrzymywane chwytem. Chory chwyta rękami za brzegi stołu lub druga osoba stabilizuje jego barki.

Chwyt: obejmuje się oburącz głowę chorego w ten sposób, że kciuki znajdują się przed małżowinami usznymi, a pozostałe palce obejmują potylicę (patrz ryc. 67).

50