img087 (20)

Ostra niewydolność nerek przednerkowa

Ostra niewydolność przednerkowa wywołana jest spadkiem przesączania kłębuszkowego w następstwie nagłego zmniejszenia się przepływu krwi przez nerki. W wyniku spadku ciąnienia w ostrej przednerkowej niewdołności dochodzi do niedokrwienia nerek i w konsekwencji do wybitnego wzrostu wchłaniania zwrotnego w cewkach wody i sodu. W moczu natomiast stwierdza się znaczne zwiększenie gęstości względnej ( ciężaru właściwego ) oraz stężenia produktów przemiany azotowej.

Leczenie

W ostrej niewydolności nerek wszy stkie obserwowane zmiany mają charakter odwracalny. Leczenie polega na usunięciu przyczyny niewy dolności, uzupełnieniu strat krwi i odpowiednim nawodnieniu chorego. W razie nieustępowania oligurii. mimo prawidłowego nawodnienia chorego i uzupełnienia ilości krwi krążącej, stosuje się dla uzyskania diurezy leki zwiększające wydalanie sodu lub/i mannitol.

Lekiem z wy boru jest furosemid, który rozszerza naczy nia krwionośne i zwiększa ich ułowienie, zwłaszcza korowe.Łącznie z furosemidem stosuje się często dopaminę we wlewie dożylnym- poprawia ona ułowienie nerek rozszerzając naczynia, głównie korowe.

Brak efektu diuretycznego po zastosowanym leczniu wskazuje na przejście niewydolności przednerkowej w niewydolność nerkową (miąższową).

Ostra miąższowa niewydolność nerek

Do powstania ostrej miąższowej niewydolności nerek prowadzić mogą różne czynniki.

Ostra niezapałna niewydolność nerek stanowi ok.75 % wszystkich przypadków o.m.n.n.Najczęstszą przyczyną tej postaci jest przewlekająca się przednerkowa niewydolność nerek.

Patogeneza

Patogeneza o.n.n.n. jest złożona Niezależnie od jej przyczyny, dochodzi do zaburzeń hemodynamicznych, prowadzących do niedokrwienia nerek, jak również do zaburzeń wewnątrznerkowego rozdziału krwi, a mianowicie do upośledzenia ukrwienia korowego przy zachowaniu przepływu krwi przez rdzeń nerki. Zaburzeniu ulega wchłanianie zwrotne sodu w cewkach bliższych, prowadzące do aktywacji układu rewnina- angiotensyna Powoduje to skurcz naczyń doprowadzających krew do kłębuszków nerkowych oraz spadek przesączania wskutek obniżenia w kłębuszkach ciśnienia filtracyjnego. Wtórnemu uszkodzeniu ulega nabłonek cewki bliższej , bardzo wrażliwy na hipoksję.

Przebieg i leczenie zachowawcze o.n.n.n.

Przebieg i leczenie o.n.n.n. zależy przede wszystkim od ewentualnych powikłań. Najczęściej jest dwufazowy i wyróżnić w nim można :

ł. fazę skąpomoczu lub bezmoczu 2. fazę wielomoczu

Faza skąpomoczu

Trwa od kilku dni do kilku tygodni ( średnio 10-14 dni). Jest ona szczególniem niebezpieczna, ponieważ ponad 70% zgonów z pow odu o.n.n.n. zdarza się w tym czasie. Wciągu pierwszych dni tego okresu pojawiają się objawy zależne od wypadnięcia zasadniczych funkcji nerek: wydalania wody, elektrolitów, jonu wodorowego i substancji azotowych. Rozwija się więc mocznica ze wszystkimi objawami klinicznymi i biochemicznymi. Chorzy stają się apaty czni, senni: skarżą się na bóle głowy, nudności, wymioty; mają duże pragnienie mimo przewodnienia; oddech jest głęboki, kwasicy