img108 (3)

praktyką homoseksualną stało się fellatio (849f), obopólny onanizm stosowało 679? badanych, stosunki odbytnicze - 55%, a kontakt całym ciałem - 229? homoseksualistów.

We wczesnym okresie dojrzałości, w wieku 20-29 łat. obopólny onanizm uprawiany był stosunkowo rzadko i jego znaczenie zmniejszało się wraz z wiekiem. I\> 10 roku życia jedynie K89? homoseksualistów uprawiało nadal olx>pólny onanizm. Najczęstsze były fellatio i stosunki odbytnicze. Ponad 909? homoseksualistów w okresie dojrzałości uprawiało lellatio, a 809? stosunki odbytnicze. Częstość kontaktów całym ciałem. podobnie jak obopólnej masturbacji, zmniejszała się wraz z wiekiem.

ROLF. SF.KSUAI.NK. WŚRÓD HOMOSEKSUALISTÓW

Przez dziesiątki lat utrzymywał się pogląd, że homoseksualiści dzielą się na czynnych i biernych. Nawet jeszcze obecnie w niektórych publikacjach na temat homoseksualizmu można znaleźć taki pogląd. Uważano, że homoseksualistów trzeba dzielić na dwie zasadnicze grupy: męskich i żeńskich. lak więc przyjmowano, że część homoseksualistów zachowuje się zawsze „po męsku”. zdobywa partnera seksualnego, w czasie stosunku wykazuje aktywną, męską rolę seksualną, a w związku homoseksualnym jest stroną aktywną, zapewniającą środki do życia i kierującą partnerem.

Drugą odmianę stanowić mieli homoseksualiści sfeminizowani, o zawsze biernym nastawieniu, przyjmujący rolę pasywną zarówno w czasie stosunku płciowego, jak i w związku homoseksualnym. Homoseksualiści tacy wykonują wszelkie prace domowe, a ich rola w związku homoseksualnym jest podobna do roli żony.

Lepszo poznanie problemów homoseksualistów i natury ich związków ora/ życia seksualnego wykazało. że pogląd taki jest niesłuszny. Zrodził się on prawdopodobnie na podstawie wniosków wyprowadzanych z niezbyt dokładnych i wyrywkowych obserwacji homoseksualistów, jeśli bowiem obserwujemy dwóch homoseksualistów przez pewien krótki okres, to rzeczywiście często możemy stwierdzić, że w związku takim jeden z nich jest stroną wiodącą, a drugi podporządkowaną. Ale dotyczy to przecież nie tylko związku homoseksualnych mężczyzn, ale każdego, nawet najmniejszego zespołu, w którym jedna z osób jest osobą wiodącą, a druga w większym lub mniejszym stopniu podporządkowuje się temu przewodnictwu.

Dopiero bardziej szczegółowe i dłuższe obserwacje homoseksualistów pozwoliły na stwierdzenie, że dana osoba może w jednym związku zachowywać się bardziej aktywnie, a w drugim bardziej pasywnie. lak więc naprzemiennie może przyjmować rolę wiodącą lub podporządkowaną; zależy to od wzajemnego układu partnerów. Jeśli homoseksualista spotka partnera bardziej męskiego lub bardziej energicznego od siebie, albo partner ten będzie mu imponował czy leż miał nad nim przewagę, to wtedy przyjmie rolę bardziej podporządkowaną. Jeżeli natomiast napotka partnera mniej dojrzałego psychicznie, młodszego, bardziej sfeminizowanego lub mniej samodzielnego, to wtedy najczęściej przyjmie rolę bardziej męską, wiodącą.

Stwierdzeni/' naprzemiennego przyjmowania tali winiącej lab po/lpomnikowanej położyło kres podziałowi homoseksualistów na czynnych i biernych. Oczywiście, jak w każdej populacji, istnieje również grupa homoseksualistów, którzy zawsze lub prawie zawsze przyjmują rolę wiodącą męską, tak jak w normalnym społeczeństwie istnieje grupa ludzi, która zawsze lub prawie zawsze przyjmuje rolę kierowniczą Inh wiodącą. l\>dobnie istnieje