img155 (13)

Badanie audiometryczne rozpoczyna się od ucha lepiej słyszącego. Słuchawki powinny przylegać do małżowiny usznej, ale nie powodować znacznego ucisku. Badający ustawia na audiometrze żądaną częstotliwość i natężenie tonu. Badanie dla przewodnictwa powietrznego wykonuje się w zakresie częstotliwości od 250 Hz do 8000 Hz. Rozpoczyna się zwykle od częstotliwości 1000 Hz, następnie przechodzi się do częstotliwości większych, a potem mniejszych, a na koniec powtarza badanie dla częstotliwości 1000 Hz. Rozpoczynając badanie podaje się ton o natężeniu bardzo małym, najczęściej -10 dB, a następnie zwiększa się to natężenie tak długo, aż badany zasygnalizuje, zwykle przez zapalenie lampki sygnalizacyjnej, że słyszy (metoda wstępująca). Można także zastosować metodę zstępującą w której badanie rozpoczyna się od natężenia tonu powyżej progu słyszenia, a następnie zmniejsza się je do momentu, w którym badany zasygnalizuje, że przesłał słyszeć. Wartość natężenia, przy której badany miał jeszcze wrażenie słuchowe stanowi próg słyszenia dla danej częstotliwości. Uśrednioną z co najmniej dwóch badań najmniejszą wartość natężenia tonu o danej częstotliwości, który usłyszał badany zaznacza się na audiogramie. We współczesnych audiometrach stosuje się system skokowej zmiany natężenia - o 1 dB lub o 5 dB.

Po zakończeniu badania łączy się linią ciągłą punkty odpowiadające progowi słyszenia dla poszczególnych częstotliwości i w ten sposób wykreśla się krzywą progową przewodnictwa powietrznego badanych uszu w dB w odniesieniu do progu ucha normalnego o normie 0 dB HL.

Do badań audiometrycznych wykorzystuje się także przewodnictwo kostne. Ucho niebadane zagłusza się podając do niego szum przez słuchawki, natomiast bodziec słuchowy podaje się na wyrostek sutkowaty ucha badanego przez specjalną słuchawkę kostną. Należy zaznaczyć, że słyszenie kostne jest gorsze od słyszenia powietrznego o około 40 dB, ale audiometr jest tak skonfigurowany, aby różnica ta uległa zniwelowaniu i wartości progowe natężeń zarówno dla przewodnictwa powietrznego, jak i kostnego ustawione były na poziomie 0 dB HL. Badanie przewodnictwa kostnego wykonuje się w zakresie częstotliwości od 250 Hz do 4000 Hz. Zasada badania jest taka sama jak dla audiometrii wykorzystującej przewodnictwo powietrzne. W wyniku badania powstaje krzywa progowa, która określa stan komórek receptorowych. Jest ona nazywana krzywą kostną.

Jeśli krzywa powietrzna pokrywa się z krzywą kostną i leży na poziomie krzywej wzorcowej, mamy do czynienia ze słuchem prawidłowym. Jeśli obie krzywe oddalone są od krzywej wzorcowej, to oddalenie to wyrażone w dB wskazuje stopień ubytku słuchu o typie odbiorczym, czyli zależnym od receptorów słuchu lub nerwu czuciowego (nerw słuchowy - VIII nerw czaszkowy). Jeśli natomiast krzywa kostna jest na poziomie krzywej wzorcowej, a krzywa powietrzna jest od niej oddalona, to mamy do czynienia z niedosłuchem przewodzeniowym, zależnym od uszkodzenia aparatu przewodzącego falę dźwiękową czyli ucha środkowego lub zewnętrznego.

W przypadku tzw. niedosłuchu mieszanego, krzywa kostna jest oddalona od krzywej wzorcowej o wartość ubytku słuchu zależną od receptorów lub nerwu, a krzywa powietrzna jest dodatkowo oddalona od krzywej kostnej o wartość ubytku słuchu zależną od uszkodzenia układu przewodzeniowego.

Opisane powyżej metody badania słuchu maja charakter subiektywny

(rys. 1,2,3).

Istnieją także metody obiektywnego badania słuchu, które przeprowadza się bez udziału świadomości badanego. Polegają one na rejestrowaniu potencjałów wywołanych bodźcem akustycznym powstających w neuronach drogi słuchowej zlokalizowanych w pniu mózgu lub korze mózgowej.

Hz

Rys. 1. Audiogram prawidłowy (x - przewodzenie kostne, o - przewodzenie powietrzne).

Hz

Rys. 2. Niedosłuch odbiorczy (x - przewodzenie kostne, o - przewodzenie powietrzne).

13