img376 (5)

kie, szczególnie, że niektóre inskrypcje spoza Skandynawii, jak 30 runicznych kamieni na wyspie Man i inskrypcje na Orkadach, Szetlandach, w Irlandii, i Wyspach Zachodnich Wielkiej Brytanii są dziełem podróżujących Normanów. Poza tymi północnymi regionami, napisy runiczne są stosunkowo rzadkie. Anglosaska Anglia posiada oprócz kilku emisji monet z runicznymi legendami, około 70 zapisanych obiektów; Niemcy około 60; Fryzja około 16, a poza tymi krajami występują one pojedynczo.

Poza Skandynawią runy epigraficzne są względnie wczesne. W Anglii pismo wymarło, zastąpione przez łacińskie, prawdopodobnie w XI wieku; w Niemczech i Holandii trochę wcześniej. W Skandynawii i jej koloniach, przeciwnie, runy trwały nadal w wiekach średnich, a nawet z intencjami antykwarycznymi - aż do czasów współczesnych. Te późniejsze runy są mniej interesujące, gdyż istnieje więcej innych źródeł dokumentujących stan języka i sytuację społeczną, które one opisują. Tylko wczesne inskrypcje mają wielką wartość dla językoznawców i historyków, gdyż są one zapisem problematyki, dla której is^ieje niewiele świadectw - lub w ogóle ich brak.