IMG45 (4)

SKURCZ IZOMETRYCZNY

W tej pozycji pacjent instruowany jest wykonać wraz głębokim wdechem skurcz iaometryczny mięśni przykurczonych przeciwko oporowi terapeuty. Następuje wywołanie skurczu izometrycznego tych mięśni.

W tej fazie zarówno pacjent jak i kinezyterapeuta stosują siły znoszące się nawzajem, więc nie dochodzi tutaj do ruchu w stawie. Uchwyt i zastosowany opór musi być wygodny, bezpieczny i bezbolesny dla pacjenta. Jeśli skurcz izometryczny mięśni przykurczonych nie wywołuje bólu terapeuta powinien zastosować większy opór przez krótki okres czasu . Jeśli skurcz izometryczny jest bolesny dla pacjenta terapeuta powinien zmniejszyć opór i zwiększyć okres stosowania oporu od10 do 30 sek. Średni okres trwania skurczu izomerycznego wynosi według Levita około/lO selc\Zgodnie z Sherringtonem im większy jest skurcz (bezbolesny) tym większy jest czynnik relaksujący.

RELAKSACJA

Powyższy etap trwa ókołcjf 5^6 sck.| przy czym najkrótszy okres trwania według Levita wynosi 1 sek. Rozpoczyna się wlnomerrcie kiedy wywołany jest znacznego stopnia skurcz izometryczny mięśni przykurczonych. Wówczas pacjent poinstruowany jest wykonać powolny wydech i zwolnić całkowicie opór. W momencie wyczuwalnego przez terapeutę rozluźnienia mięśni terapeuta także zmniejsza opór wraz z pacjentem, po to aby nie wywołać bólu i nieodpowiedniego ruchu w stawie. Następuje całkowite rozluźnienie wszystkich mięśni ćwiczonej kończyny, głowy i tułowia. Jest to najważniejszy moment całego cyklu i dlatego chory ~ powinien z maksymalną uwagą skoncentrować się na rozluźnieniu mięśni______..... . ______

ROZCIĄGNIĘCIE MIĘŚNI

W momencie wyczuwania przez terapeutę rozluźnienia mięśni przykurczonych, będących w skurczu przez okohjSo^sejćTjterapeuta rozpoczyna bardzo bezpieczne rozciąganie tych mięśni. Okres rozciągnięcia trwa około od 10 do 12 sek.(według Rakowskiego) i może być wykonywane na4 sposoby, tj.:

1.    Terapeuta sam wykonuje nich w stawie w kierunku ograniczenia (ruch bierny).

2.    Jeśli ten ruch jest bolesny lub jeśli pacjent boi się bólu wówczas terapeuta wspomaga nich , który pacjent próbuje sam czynnie wykonać.

3.    Doświadczanie bólowe często może być znacznie zmniejszone przez zastosowanie delikatnej trakcji przez terapeutę podczas czynnego wykonywania mchu przez pacjenta.

4.    W niektórych przypadkach ból może być dalej zredukowany przy wykonywaniu czynnego rudni przez pacjenta przy dodatkowo stawianym oporze zewnętrznym i zastosowaniu trakcji przez terapeutę.

Po uzyskaniu zwiększonego zakresu mchu w stawie zabieg powtarzamy aż do osiągnięcia żądanej poprawy zakresu rudni (według Levita od 3 do 5 razy) bez straty każdorazowo uzyskanego rozciągnięcia mięśnia. Następnie terapeuta powinien wprowadzić technikę -^Stymulację antagonistów*.