IMG19 (5)

i utrzymywaniem granicy między niezbędnym ryzykiem, które jest nieodłącznym elementem życia i rozwoju, a zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony przed zagrożeniami.

lak podaje Studenski (2000a), kulturę bezpieczeństwa można opisywać na poziomie całego społeczeństwa, jednostki lub określonej grupy ludzi (organizacji, przedsiębiorstwa).

kultura bezpieczeństwa społeczeństwa wyraża się np. poprzez społeczną reakcję na ryzyko i zachowania niebezpieczne czy wartość środków przeznaczanych na promocję bezpieczeństwa i zdrowia w danym państwie.

Kultura bezpieczeństwa jednostki znajduje swój wyraz w pozycji, jaką zajmuje bezpieczeństwo w jej systemie wartości, wewnętrznych normach zachowań dotyczących ryzyka i bezpieczeństwa oraz przekonaniach związanych z zagrożeniami

Kultura bezpieczeństwa organizacji jest określana przez wartości i postawy w zakresie bezpieczeństwa wspólne dla członków danej grupy. Łączy w sobie kulturę społeczeństwa, w którego ramach istnieje, kulturę bezpieczeństwa poszczególnych członków oraz własne, przyjęte za istotne, założenia i wartości.

W dalszej część opracowania bliżej przedstawiono zagadnienia związane przede wszystkim z tym trzecim poziomem - kulturą bezpieczeństwa w przedsiębiorstwie.

Profilaktyka wypadkowa - trochę historii

Wpływ warunków pracy na życie i zdrowie pracowników zaczął być szczególnie wyraźny w czasach tzw. rewolucji przemysłowej (XVIII wiek). W powstających fabrykach i warsztatach panowały bardzo złe warunki pracy, których ofiarami często były kobiety i dzieci. Aby zapobiec nadmiernej liczbie chorób i wypadków wśród tej grupy społecznej, angielski parlament w 1802 roku uchwalił ustawę o zdrowiu uczniów, w której określono czas oraz warunki, w jakich mogą być zatrudniani młodociani. Ustawę tę oraz inne akty prawne uchwalane na szczeblach rządowych trudno było jednak egzekwować. Podejmowano więc następne działania, by nakłonić przedsiębiorców do tworzenia odpowiednich warunków pracy. W 1833 roku, również w Anglii, powstała inspekcja pracy. Inspektorzy pracy, poprzez odpowiednie rozporządzenia i przepisy, mieli kontrolować przedsiębiorców oraz wywierać na nich nacisk, by w swoich firmach tworzyli bezpieczne i higieniczne warunki pracy. Kolejne dwa ważne etapy to powołanie we Francji w 1867 roku branżowych zrzeszeń pracodawców, które nadzorowały warunki pracy w danej branży, oraz powstanie pierwszego działu bhp w zakładach amerykańskich w 1892 roku. Już pod koniec XIX wieku pojawiło się bowiem przekonanie, iż właściwe warunki pracy można tworzyć tylko z aktywnym współudziałem samego przedsiębiorstwa.