DSC07805

156

wykonanych szczelnych betonach granica między betonem uszkodzonym i nieuszkodzonym jest dość wyraźna.

Należy dodać, że w odróżnieniu od innych rodzajów agresywności, w przypadku działania na beton kwasów może być atakowane nie tylko spoiwo, ale częściowo także kruszywo. W warunkach działania środowiska kwasowego należy więc unikać stosowania wypełniaczy ze skał węglanowych (wapieni, magnezytów, dolomitów).

Szkodliwe działanie kwasów rozpoczyna się zawsze od powierzchni betonu. W ten sposób tworzy się strefa korozji, która stopniowo przesuwa się w głąb betonu. Szybkość korozji w kwasach zależy od:

— struktury i przyczepności do betonu warstwy skorodowanej oraz rozpuszczalności powstających produktów reakcji chemicznych, które decydują o dostępności środowiska agresywnego do powierzchni reakcji oraz łatwości odprowadzenia powstałych związków,

—    szybkości omywania konstrukcji przez ciecz, co wiąże się z możliwością dopływu agresywnych cieczy do powierzchni i odprowadzenia rozpuszczalnych produktów korozji,

—    szczelności betonu i jego zdolności filtracyjnych.

Najczęściej spotykanym rodzajem korozji kwasowej jest tzw. korozja kwaso-węglowa, często zwana węglanową. Jest ona spowodowana działaniem agresywnego C0₂ zawartego w wodzie. Przebieg korozji można przedstawić następująco:

Ca(OH)₂ +C0₂ —> CaC0₃ + H₂0

CaCO, I C0₂ 1H₂0 -> Ca (HC0₃1    *

Rozpuszczalność powstającego wodorowęglanu wapnia wynosi 1660 mg/dm³. W porównaniu z rozpuszczalnością Ca(OH)₂ (1280 mg/dm³) i CaC0₃ (14 mg/dm³) jest ona bardzo duża, dlatego Ca(OH)₂ jest wymywany i porowatość betonu silnie wzrasta.

7.3.3.3. Korozja amonowa

Korozja amonowa polega na destrukcyjnym oddziaływaniu soli amonowych na kamień cementowy. W pierwszym rzędzie reakcji ulega wodorotlenek wapnia, który tworzy zwykle łatwo rozpuszczalną, a w każdym razie niestrukturotwórczą, sól anionu towarzyszącego danej soli amonowej (zwykle S0₄²", Cl", N0₃", rzadziej PO/ itp.).

Stopień szkodliwości poszczególnych soli amonowych jest różny i zależy głównie od rodzaju anionu oraz rozpuszczalności powstałych soli wapnia. Same sole amonowe są przeważnie łatwo rozpuszczalne w wodzie i bez trudu przenikają do wnętrza elementu betonowego oraz reagują z wodorotlenkiem wapnia. Najbardziej szkodliwe są siarczan(Vl), azotan(V) i chlorek amonu, a także wodorowęglan amo-