IMG"80 (3)

UKŁADY POŁĄCZEŃ STACJI

średnio do szyn zbiorczych. Układ podany na rys. 2.27 jest rozwiązaniem docelowym. Budowa stacji może być realizowana etapowo. Już w pierwszym etapie należy przewidzieć wykonanie podwójnego systemu szyn zbiorczych i wyposażenie w wyłączniki.

W kraju nie przewiduje się rozbudowy sieci o napięciu 220 kV. Jednakże obecnie sieć ta spełnia ważne zadania w systemie elektroenergetycznym. Wymagania niezawodności pracy rozdzielnic 220 kV są duże.

Rozdzielnice o napięciu 220 kV przy małej liczbie pól wyposażone są podobnie jak rozdzielnice 110 kV. Spotykane często są niepełne układy H, z wyłącznikami w polach liniowych i w poprzeczce.

W rozdzielnicach średniej wielkości (do 6 pól) stosuje się podwójny system szyn zbiorczych z łącznikiem systemowym, oraz systemem szyn pomocniczych.

Duże rozdzielnice 220 kV przy liczbie pól od 6 do 12 i przy dużych wymaganiach niezawodności pracy są wyposażone w dwa sekcjonowane systemy szyn zbiorczych z dwuczęściową szyną pomocniczą oraz z jednym systemowo-sekcyjnym łącznikiem szyn i dwoma systemowo-obejśeiowymi łącznikami szyn (rys. 2.28).

Przy szczególnie trudnych warunkach pracy: dużej mocy zwarciowej, bezpośredniego dołączenia do rozdzielni wielkich bloków energetycznych, lokalizacji rozdzielni na terenie objętym trzecią strefą zabrudzenia, wyprowadzeniu kilku linii dwutorowych, stosowany bywa potrójny system szyn zbiorczych z szynami pomocniczymi lub układ półtorawyłącznikowy.

W Związku Radzieckim w sieciach o napięciach 500 kV, 330 kV i 220 kV przy małej liczbie pól stosuje się bloki linia — transformator. Wielopolowe rozdzielnice S00 kV wykonuje się w układzie szyny — transformator lub też z dwoma systemami szyn zbiorczych i systemem szyn pomocniczych.

W Stanach Zjednoczonych w sieciach o napięciach 345 kV i 500 kV, najczęściej są spotykane układy połączeń wielobokowe (czworobok i sześciobok) oraz układy półtorawylącznikowe i dwuwyłącznikowe z dwoma systemami szyn zbiorczych.

W Wielkiej Brytanii w sieciach o napięciach 275 i 400 kV stosuje się przede wszystkim rozdzielnice z dwoma wielokrotnie sekcjonowanymi systemami szyn zbiorczych, a także układy połączeń wielobokowe.

W innych krajach europejskich (Francji, Republice Federalnej Niemiec i Szwecji) spotykane są na ogół układy połączeń z szynami zbiorczymi pojedynczymi, podwójnymi i potrójnymi, z sekcjonowaniem szyn, z zastosowaniem szyn pomocniczych i jednym wyłącznikiem na pole. Są to na ogół rozwiązania zbliżone do spotykanych w energetyce krajowej.

3.1. WYMAGANIA OGÓLNE

Ze względu na rozwiązania konstrukcyjne można wyodrębnić dwa zasadnicze rodzaje stacji: wnętrzowe i napowietrzne. Stacje z rozdzielnicami osłoniętymi mogą być wykonane jako napowietrzne lecz najczęściej są wykonywane jako wnętrzowe. Rozwiązania wnętrzowe i napowietrzne mają swoje wady i zalety, określające uzasadniony technicznie i ekonomicznie ich zakres stosowalności.

Stacje napowietrzne mają następujące zalety:

— nie jest potrzebny budynek, w którym instaluje się aparaturę rozdzielczą,

— łatwa jest przebudowa stacji,

— czas budowy jest krótki,

. — uzyskuje się wygodny dostęp oraz łatwy transport aparatury i elementów konstrukcyjnych,

— układy rozdzielnic w stacjach napowietrznych otwartych są przejrzyste i łatwe do obserwacji, proste jest usuwanie wszelkich uszkodzeń, możliwe jest łatwe wykonywanie prowizorycznych połączeń.

Wadą stacji napowietrznych jest zależność warunków eksploatacji od warunków zewnętrznych. Nie jest uzasadniona budowa stacji napowietrznych otwartych wtedy, gdy:

— występuje bardzo duże zapylenie terenu, co może doprowadzić do utraty własności izolacyjnych izolatorów,

— występuje zanieczyszczenie atmosfery związkami gazowymi silnie agresywnymi (np. związkami siarki),

Osady soli przy dużej wilgotności powietrza doprowadzają do pogorszenia izolacji urządzeń, np. w warunkach nadmorskich. Nie stosuje się stacji napowietrznych w niektórych strefach klimatycznych: o bardzo obfitych opadach (strefa tropikalna), przy bardzo niskich temperaturach (strefa arktyczna) i znacznych wysokościach nad poziomem morza (strefa wysokogórska). Stacje napowietrzne, zwłaszcza najwyższych napięć, wymagają dużej powierzchni zabudowy (wada ta nie występuje przy stacjach napowietrznych z rozdzielnicami osłoniętymi).

W odniesieniu do stacji napowietrznych utrudniona jest lokalizacja zarówno ze względu na niezbędną dużą powierzchnię zabudowy o odpowiednich właściwościach jak również konieczność zapewnienia miejsca dla znacznej na ogół liczby