IMG#59 (5)

OBLICZENIA EKONOMICZNI STACJI

menty rezerwujące, lepszą aparaturę, rozbudowane zabezpieczenia i automatykę. Stąd mniejsze koszty zawodności związane są ze wzrostem nakładów inwestycyjnych.

Należy zwrócić uwagę, że nic można uznać za najlepszy wariant o największej niezawodności. Poziom niezawodności musi być rozpatrywany równolegle z kosztami obiektu. W wielu przypadkach może się okazać, że rozbudowa układu przeprowadzona w celu zwiększenia niezawodności jest pod względem gospodarczym zupełnie nieuzasadniona.

8.2. METODYKA RACHUNKU EFEKTYWNOŚCI INWESTYCJI ZA POMOCĄ WSKAŹNIKA EFEKTYWNOŚCI

Komisja Planowania przy Radzie Ministrów dokonała nowelizacji metody rachunku efektywnościinwestycji* opartej na obliczaniu wskaźnika efektywności. Jest ona określona w Uchwale Rady Ministrów nr 103 z dnia 12 lipca 1974 r. [37].

Zasady oceny efektywności ekonomicznej inwestycji nie produkcyjnych, do któiych została zaliczona elektroenergetyka, zostały sformułowane w myśl tej Uchwały, w Zarządzeniu Przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów z lipca 1974 r. [37].

Za pomocą wskaźnika efektywności E porównuje się przewidywane efekty analizowanego zamierzenia rozwojowego z nakładami inwestycyjnymi niezbędnymi do jego realizacji. Wyboru wariantu realizowanego dokonuje się wg zasady minimalizacji wskaźnika E.

Stosuje się dwie formuły do obliczeń wskaźnika efektywności inwestycji: uproszczoną i rozwiniętą.

Zgodnie z formułą uproszczoną

(8-5*

J(r+s)+Br+K

W

Wartość nakładów inwestycyjnych J oraz nakładów związanych z wdrażaniem postępu technicznego z uwzględnieniem zamrożenia oblicza się w złotych ze wzoru

J = Iz

- (8.6>

gdzie / obejmuje:

—    nakłady na inwestycję podstawową,

—    nakłady na inwestycje towarzyszące, w rozmiarach uzasadnionych potrzebami inwestycji podstawowej oraz ochrony środowiska, w zakresie w jakim te nakłady są uwzględnione w zbiorczym zestawieniu kosztów (zzk),

—    nakłady na zakup licencji lub know-how, prace badawcze, rozwojowe i wdrożeniowe — w tym uruchomienie nowych wyrobów, szkolenie załogi itp. Współczynnik zamrożenia z oblicza się ze wzoru

(8.7)

gdzie: b — czas realizacji, w łatach.

Stopę dyskonta r przyjmuje się:

—    w przypadku zamierzeń rozwojowych finansowanych kredytem bankowym — w wysokości stopy oprocentowania kredytu, właściwej dla danego rodzaju zamierzenia,

—    w przypadku oceny -pozostałych zamierzeń rozwojowych lub rachunku uzupełniającego przeprowadzanego w odniesieniu do zamierzeń rozwojowych finansowanych kredytem bankowym w oprocentowaniu innym nii 8% — w wysokości 8%.

Pozostałe wielkości:

s — średnia stawka amortyzacji obliczona na podstawie przewidywanej struktury środków trwałych oraz umorzeń nakładów niematerialnych i prawnych;

B — nakłady na tworzenie zapasów i środków obrotowych (z wyjątkiem nakładów na pierwsze wyposażenie w przedmioty nietrwałe, uwzględnianych w wartości nakładów inwestycyjnych) przyjmowane w wysokości przewidywanego zapasu środków obrotowych w okresie po osiągnięciu docelowej zdolności produkcyjnej, w zł..;

K — przewidywany koszt bieżący rocznej produkcji, w zł;

W — roczna, średnia w całym okresie eksploatacji wartość efektu użytkowego wyrażona w jednostkach umownych.

Formuła rozwinięta ma następującą postać

1 a_t(,N,+K_t)

£=^hr--—    111

Z ^a'^w*

r-0

przy czym:

m — czas obliczeniowy (w latach),

t — 0, 1,2,___, m, — kolejny rok okresu obliczeniowego,

o, — współczynnik dyskontujący równy

a, =

1

(1 + r)'

(8.9)

K, — bieżące koszty produkcji odniesione do kolejnych lat okresu obliczeniowego,

N, ■— wartość nakładów kapitałowych łącznie z nakładami na ochronę środowiska, stanowiąca sumę nakładów inwestycyjnych /, i nakładów na tworzenie zapasu środków obrotowych B_t, odniesione do kolejnych lat czasu obliczeniowego

N_t «= J, + B_f    (8.10)

< — przewidywana dla roku t wartość efektu użytkowego wymiona w jednostkach umownych.

205