IMGG39

o ile by uzyskanie wlafciwych kreacyj scenicznych wymagało ch^tayWw, słów, zdaii lub piefau. dotw» ^

t)łer“.

W granicach auWrcferatu nie mogę powiedzieć więcej.

,Głoa Liicrada", 1928, grudzień.

Bliska nam cześć l-sza „Dziadów"

Z pewnym malarzem rozmawiałem o teatralnych możliwościach Dziadów. Dowodziłem, że nasz teatr powinien dzisiaj zrezygnować z Trzeciej Części, tak ściśle związanej z epoką minioną, a przynajmniej nie powinien dawać jej równocześnie z Dziadami kowieńsko-wileńskimi, które nie tylko jednością genezy, lecz przede wszystkim jednością spójni wewnętrznej łączą się w jednolitą całość teatralną. Dziady kowieńsko-wileńskie pisane były dla teatru. Mickiewicz określa je jako „widowisko"; uwolnione od olbizymich rozmiarów Trzeciej Części mogłyby z roku na rok pojawiać się na naszych scenach ulotnie jako widowisko, chętnie oglądane, nie nużące i nie gwałcące bezczelnymi skrótami słów poety, z których żadne nie da się usunąć bez szkody całości.

A Część Pierwsza? Wziąłem książkę. Od czasu szkoły po raz pierwszy. W ciągu czytania fragmenty układały mi się same w całość jednolitą. Nie sięgnąłem do historyków i komentatorów i może dlatego zrozumiałem je.

I

Wyjąwszy Chór Młodzieńców i Dziecię, wszystkie inne postacie Pierwszej Części są spowinowacone; łączy jc uauz&a ad ftciala ludzi w łmal Mi¹. Dziewica w samotnym pokoju, otoczona mnóstwem ksiąg, tyje wśród

■OUncpaudrllaMuj Cieki ipotofooma ufecwtorika wniae.Gattw, Dłtaifat. SIMM. enni Ckuar Mr-Ui*r. ikpiao w nocy mjySui nic •imla patrirtau. Moc imoti «ł« nAddilelim niH»lkoWo nocnicilonKhaqo <toplu, lautMldiik.liiciMfMMcW.