IMGU67

Na ogniu tego pitn a grzaliśmy resztki pozostałej zupy nie w popiele piekliśmy po kry|onui kartofle liradzione Haml. Pracz dłuższy czas dostawcą tyc.lt kartofli i>yf dobry Tealni Nan'ikłwcuo Rozmnfloki, klóry nadzorując na latrynę, wszedł w porozumienie ze* skrobsiczmnl kartcjfir* Sok-nic .tlę jednak te transakcje skończyły, przychwycony Ituwicm chowaniu kartofli - stracił za karę swoje zajęcie I. pobity,*^ ce zmarł.

W piecu tym wreszcie, popełniając sabotaż, spaliłem 50 a*. I pek. A było to tak: W drugiej połowie lutego, koło godz. 17 ipo. 1 wadzono na korytarz siedmiu więźniów w towarzystwie esesma. na I LagcrJtltcstc. Obecnuść tych (xstatnich panów była hasłem, jak zresztą zawsze - do najusilniejszej pracy I ciszy.

Nakazano nam wybrać siedem najbardziej zniszczonych tk- .1 chauowskłch ubrań. Zdziwiło nas to, lecz nikt nie śmiał pytać, 11 dlaczego. Okazało się. że w nie mieli się przebrać sprowadzeni 11 więźniowie, oddając nam w zamłan swoje lepsze ubrania. Wyj- 11 rżałem z ciekawości ukradkiem na korytarz. Twarz pierwszego _; była ml znana. To obrońca sądowy z Grodziska Mazowieckie- | go, który przyjechał z transportem więźniów z Dachau. Miał j być w swoim czasie sędzią w Katowicach. Siedział rzekomo za broń zakopaną w ogródku swego domu '. Kolegom, którzy dostarczyli im stare ubrania i czekali na przebranie się, rzucali ukradkowe pytania. „Dlaczego każą nam się przebierać, czy nie wiecie, dokąd nas wywożą?". Po ich wyprowadzeniu, (bawiliśmy się tej ceremonii, gubiliśmy się w domysłach, mając złe przeczucia.

Gdy zadzwoniono na apel, stall jeszcze przy murze bloku 9, gotowi jakby do transportu, twarzami obróceni do ściany. Złe

Nie udało się ustalić totsamoSck ie) osoby. '« Nie udttio się usailC lotsamoicl te\ osoby.

* ,ue zawiodły, bo zaraz po apelu rozległa się salwa ka-Wiedzieliśmy, co to znaczy. Jagusz, kierownik rolwagi trupy rozstrzelanych.

* _m dnigi dzień otrzymałem siedem czapek do czyszczenia śnieni krwi i nłezakrzeplego mózgu. Choć mogli mnie '/„ż_Vi o sabotaż, nie czyściłem czapek. Spaliłem je w pie-i jizekucle te odbywały się w każdy piątek w ciągu dwóch

»/>t rżeli wali za drutami, tuż za kuchnią. Ci, którzy patrzyli z bloku z góry, twierdzili, że asystujący przy egzekucji zastępca komendanta, Miller, rannych dobijał z rewolweru.

Kisielewski uczestniczący przy zamianie ubrań rozpoznał profesora Uniwersytetu Krakowskiego Heidena⁷⁵. Na nas pra-i-upcych W magazynie i pomagających przy przebieraniu się feralny popołudniowy piątek wprowadzał dziwnie lękliwy i smutny nastrój. Lękliwi, sprowadzani w liczbie od 5 do 9 więźniowie byli nie tylko z karnej kompanii, ale i z poszczegól-n«h bloków. A więc i na któregoś z nas mogła spaść ta kara. irlko na którego’ Jakiś skurcz gardła nie pozwalał nam na gadatliwość. Uśmiechy znikały z twarzy. Czasem Bolek Roz-mryn IRozmarynowiczI zaczynał półgłosem śpiewać nabożna pieśń kościelną.

" ^W'^:,śc- ^Adf^{m He}V^del <1893-1941), ekonomista, prof. UJ. Urodził się w oardzienicach Cpow. radomszczański). Po ukończeniu studiów prawni-ciych na UJ - pracował jako wykładowca ekonomii na tej uczelni. W1929 r. otrzymał stopień profesora nadzwyczajnego,, a w 1937 r. — zwyczajnego. Od 1934 r. był dyrektorem Instytutu Ekonomicznego, BAU. Opublikował wiele prac z dziedziny ekonomii politycznej, redagował pismo .Studia Ekonomiczne". Działał w Stronnictwie Narodowym. W listopadzie 1939 r. wraz z innymi profesorami UJ i Akademii Górniczej został aresztowany i uwięziony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Zwolniony w lutym 1940 r., osiadł w miejscowości Brzóza w Radomskiem, gdzie współpracował z pod

ziemiem Aresztowany w styczniu 1941 r., wraz z bratem Wojciechem, został ucimciu.    j i    marca 1941 r. został rozstrzelany,

wywieziony do Auschwitz-Birken ^ * _ełlcxenia jego brat Wojciech. Losy Tego samego dnia w szpitalu _Wła£jysław Bartoszewski. Zob. M. Komar, braci Heydlów opisał po latacn ^ op. cit., s. 51, 56-57-

95