kral

zastosowanie przy mniejszych ilościach gazów. Napęd wentylatora znajduje się

Rozróżnia się wentylatory odśrodkowe a) niskiego ciśnienia, przy potrzebnym nadciśnieniu do 100 mm H₂0, b) średniego ciśnienia — 100-^200 mm H_aO, i c) wysokiego ciśnienia — 200—1000 mm H₂0.

Charakterystykę wentylatora odśrodkowego stanowi średnica koła łopatkowego, która wynosi 0,5<D<2,2 m, oraz przekrój otworu wylotowego — wynoszący odpowiednio 0,16^F^2,56 m².

Kierunek przepływu gazów w wentylatorze odśrodkowym zmienia się o 90°, a osiągalna wydajność w tego typu wentylatorach jest 5000-r-140 000 m³/h.

Ilości obrotów są na ogół mniejsze od 1000 na minutę (750-r 1000), choć spotyka się i większe (2 000-4-3 000).

Na rys. 13 przedstawiono schemat wentylatora osiowego, znajdującego zastosowanie przy większych ilościach odprowadzanego gazu i wymaganym nadciśnieniu do 100 mm H₂0. Są to więc wentylatory niskiego ciśnienia. Silnik elektryczny, zmontowany na osi koła z łopatkami, może się znajdować na zewnątrz obudowy (jak na rys. 13) lub też wewnątrz obudowy wentylatora. Charakterystykę wentylatora osiowego stanowi średnica jego koła z łopatkami, wynosząca zwykle 1,0 ^£>^3,0 m.

Stosowana moc silników przy wentylatorach osiowych jest różna i w zależności od potrzeb wynosi od kilku do kilkudziesięciu kW.

Tr- '    '    "•    ’ • ■    *    /

• ..    1.4. PRZEKRÓJ DRĄŻY KOMINOWEJ

Jakkolwiek potrzebny przekrój wylotu komina zależy od temperatury i prędkości przepływni gazów w kominie oraz od ilości i wartości kalorycznej paliwa, to również istotny wpływ na jego wielkość ma tzw. nadmiar powietrza.

Ilość gazów spalinowych, którą poprzez komin wyprowadza się do atmosfery, zależy m.in. od ilości powietrza doprowadzonego do paleniska, aby stworzyć warunki możliwie dokładnego spalania materiału opałowego na ruszcie.

Dokładne spalanie wtedy miałoby miejsce, jeśliby wszystek węgiel połączył się z tlenem na dwutlenek węgla, dając ilość ciepła, odpowiadającą pełnej wartości kalorycznej opalu (np. dla-koksu i węgla kamiennego ok. 7500 kcal/kg). Jeśli natomiast w procesie spalania węgiel w połączeniu z tlenem da tlenek węgla, który jako palny zatrzymuje w sobie część niewykorzystanej wartości kalorycznej paliwa, to ilość uzyskanego ciepła może wynosić zaledwie 1 /3 część pełnej wartości kalorycznej opalu.

A więc doprowadzenie do pieca tylko teoretycznie potrzebnej (do pełnego spalania) ilości powietrza, dałoby w rzeczywistości częściowe spalanie (tlenek węgla), obniżając wydatnie temperaturę w palenisku.

Aby tego uniknąć stosujemy doprowadzenie do paleniska ilości powietrza, składającej się:

a)    z ilości teoretycznie potrzebnej, oraz

b)    z pewnego nadmiaru_; którego ilość określają względy praktyczne.

W zależności od stanu i jakości urządzeń grzewczych nadmiar powietrza może się wahać w granicach 40—100% teoretycznie potrzebnej ilości powietrza. Zazwyczaj przy dobrze zaprojektowanych kominach wystarczy 404-50% nadmiaru powietrza.

Dobrze jest aktualną dla danego rodzaju instalacji, potrzebną wielkość nadmiaru powietrza otrzymać od wykonawcy instalacji spalinowej.

Należy wszakże stwierdzić, że nie wolno przesadzać z dobieraniem zbytecz-

3* 35