Konduktometry zbudowane na tej zasadzie są dostępne w handlu i pozwalają mierzyć wartość przewodności elektrolitów w przypadku, gdy nie jest wskazane zetknięcie się roztworu badanego z elektrodami.
W analizie konduktometrycznej można wyróżnić dwa działy:
• konduktometrię bezpośrednią,
• miareczkowanie konduktometryczne.
Metoda ta polega na pomiarze przewodności właściwej (k) elektrolitów, która dla roztworów elektrolitów zawarta jest w granicach 0,1-106 pScm-1. Wyznaczanie stężenia roztworów na podstawie badania przewodnictwa można wykonać tylko dla prostych układów elektrolitów, dla których istnieje liniowa zależność między przewodnością a stężeniem. Przewodności właściwe większości roztworów elektrolitów niewiele różnią się między sobą (z wyjątkiem H + i OH"), dlatego konduktometria należy do metod nieselektywnych.
Konduktometria bezpośrednia znalazła zastosowanie:
a) w detektorach konduktometrycznych stosowanych w chromatografii cieczowej, w szczególności w chromatografii jonów. Detektor konduktomet-ryczny jest prostym przyrządem o działaniu uniwersalnym i ma zastosowanie do detekcji jonów zarówno nieorganicznych, jak i organicznych;
b) w przemysłowej analizie roztworów i to zarówno stężonych, jak i rozcieńczonych. Konduktometria bezpośrednia jest często wykorzystywana do kontroli procesów technologicznych, w tym w technologii oczyszczania wody. Służy m.in. do charakterystyki wody destylowanej, wody do zasilania kotłów, do charakterystyki ścieków. Jest stosowana do oznaczania zawartości tlenu w wodach. Metoda oparta jest na reakcji Tl z tleneni; w wyniku powstaje TIOH, który jest dobrze rozpuszczalny w wodzie i powoduje wzrost przewod-
opór właść. 1fl8
[Q.cm]
przewodność właść. [pS-cnrf1] o,01
107
106
105
104
103
102
10
t
10
102
103
104
10b
H20 H20 woda
ultraczysta destylowana do picia
0,05%
NaCI
woda
morska
Rys. 14.5. Diagram przewodności właściwych dla wody i niektórych roztworów
257