Obraz
5

Twórcami baroku byli włosi Giacomo Wingola i Andrea (Di Petro) Palladio. Styl ten rozwinął się jednak głównie we Francji, skąd został przeniesiony na obszar całej Europy. Barok podkreślał cechy architektury ogrodów renesansu i wprowadzał cechy nowe. Był typowym stylem sztucznym, najdalej odbiegającym założeniami od natury. Osi widokowej z pałacu, przy którym zakładano ogród, podporządkowywano symetrię ogrodu.

Cechy charakterystyczne ogrodów baroku to:

-    symetria osiowa ogrodu jako przedłużenie widoku z tarasu pałacu w krajobraz,

-    widok nie przesłaniany ogrodzeniem (stosowano ogrodzenie „AHA”),

-    bogata architektura ogrodowa: rzeźby, tarasy, kolumny, zbiorniki wodne, fontanny, pergole, groty, łuki, pojemniki do uprawy roślin,

-    przewaga architektury nad roślinnością.

Z tarasu pałacu przebiegała oś widokowa wzdłuż całego ogrodu, dzieląc go na dwie części identyczne po obu stronach osi. Zagospodarowanie każdej z nich było lustrzanym odbiciem jednej i drugiej. W parkach barokowych występują żywopłoty cięte w kształty arabeski, trójkąta czy labiryntu. Oprócz żywopłotów innymi elementami ogrodów barokowych były zbiorniki wodne, umieszczane symetrycznie po obu stronach osi parku, oraz liczne fontanny i partery kwiatowe zawsze otaczane nisko strzyżonym żywopłotem z bukszpanu. W parterze barokowych parków występują również symetryczne dekoracje kwiatowe otaczane nisko strzyżonymi żywopłotami oraz dywanowe kwietniki. Tłem dla tych elementów byty doskonalone stale trawniki i drogi żwirowe.

Na drugą fazę baroku przypada okres wielkich odkryć geograficznych i związane z tym poznanie nowych gatunków roślin drzewiastych i zielnych, które klimatyzowano i poddawano zabiegom hodowlanym w ogrodach botanicznych, a następnie wprowadzano do ogrodów i parków. Głównym źródłem nowego asortymentu roślinności była Ameryka Południowa, Kanada, Japonia i Chiny.

W XVIII wieku w sztuce ogrodowej zapanowała moda na elementy starożytnych ruin, zainspirowana przez odkrycie Pompei i Herkulanum. Symbolem starożytności były stylowe kolumny, które (autentyczne lub falsyfikaty) wtapiano w architekturę ogrodów i wraz ze sztucznymi ruinami i grotami stanowiły elementy romantyzmu w parkach.

W połowie okresu rozwoju stylu barokowego na kontynencie, w Anglii pojawił się nowy kierunek w urządzaniu parków zwany stylem krajobrazowym (angielskim). Istniejące dotychczas w Anglii parki barokowe przekształcano pospiesznie na krajobrazowe. Przyczyny tej zmiany stylu francuskiego na angielski wyjaśniła na kongresie IFRA (1994) prof. Janice Morphet. W XVI wieku parlament angielski uchwalił wysokie podatki od parków renesansowych

16