Obraz
7 (93)

Sposobów rozwiązania może być wiele, zależnie od inwencji projektanta. Zawsze jednak należy uwzględniać takie czynniki, jak właściwa lokalizacja oraz odpowiednia wysokość, proporcja i trwałość.

Ściana może dzielić funkcjonalnie teren, stanowić osłonę od wiatru, a nawet od deszczu, jeżeli będzie miała daszek.

Wskazane jest, aby wysokość całego elementu dla młodszych dzieci, 4—6-letnich, nie przekraczała 1,5 m. Ściana wielofunkcyjna może służyć do takich zabaw, jak odbijanie piłki, rysowanie, przebieganie przez otwory, przewieszanie się przez układ rur i wspinanie się po nich czy np. do zabawy w chowanego. Długość całej ściany nie powinna przekraczać 5 m.

Dla dzieci starszych, w wieku od 7 do 10 lat, ścianę wyposaża się bogaciej, montując elementy ruchome, np. oponę samochodową zawieszoną na łańcuchu długości 0,5 m, deskę przechylną, analogiczną jak w ważkach, zamocowaną na wysokości 0,3 m, długości 2—3 m. Maksymalna wysokość ściany 2,5 m, a długość 8 m.

Ściana nie musi stanowić linii prostej. Załamania ściany lub odgałęzienia z rur czy słupów stwarzają więcej możliwości użytkowania i urozmaicają ją.

Ścianę wielofunkcyjną najłatwiej jest wykonać z ramy stalowej wypełniając ją zbrojonym betonem, który następnie należy odpowiednio wygładzić.

TUNELE

Tunele najczęściej wykonywane są z betonowych półkręgów lub kręgów studziennych. Wartość użytkowa tuneli jest duża, pod warunkiem że nie stanowią ich długie, kilku-, a nawet kilkunastometrowe lite rury betonowe, trudne do utrzymania w czystości. Praktyczniejszym i tańszym rozwiązaniem jest ustawianie betonowych kręgów lub innych analogicznych elementów, w odstępach 0,4 —0,5 m, pozwalających sprzątać śmieci wokół nich i swobodnie przejść dziecku. Ten sposób ustawienia, dzięki dużej liczbie wejść i wyjść, stwarza możliwości do bardziej różnorodnych, bogatych zabaw: chowania, przebiegania, czołgania. Wysokość tuneli nie powinna przekraczać 1 m.

Za rzadko stosow^rane są bardzo dobre i tanie w wykonaniu oraz eksploatacji tunele z drewnianych bali. Tunele mogą stanowić również nieregularne bryły, wylewane z betonu, z pozostawionymi otworami do przechodzenia, rozrzucone w terenie po 3—4 sztuki.

Tunele najczęściej użytkowane są przez dzieci w wieku od 4 do 6 lat i od 7 do 10 lat. Aby mogły korzystać z tunelu dzieci obu grup,

Różne rodzaje tuneli

należy lokalizować go na pograniczu terenów zabawowych zainteresowanych grup.

Tunele powinno się łączyć z innymi elementami zwiększającymi zainteresowanie dzieci: pniami drzew, słupkami betonowymi, fortecami z leżących kręgów lub ślizgami wykonanymi z opartych o kręgi desek.

LABIRYNTY

Labirynty stanowią uzupełniające urządzenie do zabaw użytkowane głównie przez dzieci młodsze, w wieku od 4 do 6 lat. Mogą być lokalizowane na placu o nawierzchni twardej lub na trawniku, na którym wokół labiryntu należy wykonać opaskę utwardzoną szerokości około 1 m, ponieważ ten rodzaj zabawy (typu lokalnego) powoduje miejscowe wydeptywanie trawy.

Główne kierunki komunikacji pomiędzy poszczególnymi grupami elementów znajdujących się na trawnikach wytycza się ceramicznymi pustakami — rzymskim chodnikiem.

Tworzywami, z których wykonuje się labirynty, są najczęściej belki drewniane, beton, kamień naturalny lub cegła, która jest jednak mniej trwała. Monotonię betonu ożywia barwa, wprowadzana przez dodanie do masy betonowej pigmentów, malowanie farbami po-

31